‘Het idee dat het leven vooral leuk moet zijn, is de ziekte van deze tijd’. Dat is de titel van een lezing die een aantal maanden geleden door een Belgisch psychiater, Dirk de Wachter, werd gehouden op het Brainwash Talk seminar. Je kunt het hier terugkijken; dan hoef ik eigenlijk niet veel meer te zeggen dan: ‘Amen…’.

Dat het me zo aanspreekt komt doordat ik het merk bij mezelf, bij mijn kinderen, bij de mensen om me heen. Het klopt zó wat hij zegt. Alles moet maar leuk zijn. Of liever nog meer dan leuk, geweldig! Met tegenslagen omgaan lijkt moeilijker dan ooit. En toegeven dat het leven lang niet altijd leuk is, dat is helemaal een ding! Dat zet je toch niet op Facebook of Instagram?

Ik merk het ook bij mensen in de kerk. We zeggen misschien, heel misschien, iets makkelijker dat het leven moeilijk is. We delen onze ‘sores’ en vragen gebed van anderen als er ziekte is of er moeilijkheden zijn. Maar toch hoor ik op zondag op de vraag: ‘Hoe gaat het met je?’ het vaakst als antwoord ‘Goed hoor!’. Dat kan waar zijn – en dat is dan natuurlijk superfijn! Maar hoe vaak zeggen we, ook in de kerk, ‘goed hoor’ omdat we de waarheid niet willen delen. Omdat we niet kwetsbaar willen zijn. Misschien zelfs niet eens meer weten hoe dat moet. In de kerk geven we makkelijker toe dat het leven lang niet altijd leuk of goed is (vooral ook, omdat we dat pareren met ‘maar God is goed!’), maar dat is toch nog iets anders dan het accepteren en zeker iets anders dan uitleggen hoe wij onszelf daaronder voelen!

Dirk de Wachter zegt in zijn lezing dat als alles altijd goed zou zijn, er geen ruimte voor de liefde is. Dat raakte me bijzonder. Juist als het minder goed gaat, hebben we ruimte voor liefde. Als het niet goed met ons gaat, hebben we iemand nodig die een arm om ons heen slaat, die met aandacht naar ons luistert; juist als het niet zo goed gaat, kunnen we ten volle de liefde ervaren. En dat is toch juist waar we allemaal naar op zoek zijn: ons geliefd te voelen. Het antwoord van De Wachter is dus simpel. Laat het verdriet toe, accepteer het, toon het, durf kwetsbaar te zijn, want juist dan is er ruimte voor de liefde.

Maar zo simpel is het natuurlijk niet. Dat ervaar ik op dit moment bijna elke dag zelf. Mijn levensgeschiedenis heeft me geleerd sterk te zijn, verdriet weg te duwen of hooguit in stilte alleen te verwerken (als dat dan al lukt) en dan weer met een lach tevoorschijn te komen en verder te gaan. Als ik ‘mijn sores’ deel, dan is dat zoveel mogelijk zonder al te veel emotie en gaat het meer over omstandigheden dan over mezelf. Maar met kleine stapjes leer ik om kwetsbaar te zijn, meer te laten zien. En dan blijkt het waar is wat De Wachter zegt. Dan kunnen anderen liefde tonen en kan ik liefde ervaren – meer dan daarvoor.

En dat is toch waar het in een kerk als de onze om gaat: om de liefde! In 3DAY willen we groeien in liefhebben. Maar om lief te hebben, zijn er ook mensen nodig die zich laten liefhebben! En dat gebeurt in het moeilijke, in het lastige, in het verdrietige. Ik sluit me dus aan bij het pleidooi van De Wachter: we moeten de ziekte van ‘alles moet leuk zijn’ aanpakken, door ons weer kwetsbaar op te stellen. Door te vertellen wat er met ons is, wat die dingen in het leven die niet leuk zijn met ons doen. Hoe we ons echt voelen!

Heb niet alleen lief, maar laat ook van je houden!