Samenvatting

De natuurlijke stand van ons brein is gericht op ´het bekende´, op dat wat ons een veilig gevoel geeft. Je merkt dat misschien op zondag in de gemeente. Als je de ontmoetingsruimte in komt, er staan tientallen mensen, glijden je ogen over de mensen die je niet kent, tot je oog valt op iemand die je herkent. En meestal loop je daar dan heen. Het heeft niets te maken met het idee dat die andere mensen niet aardig zouden kunnen zijn, maar ´zo gaat het gewoon´. We voelen ons graag veilig.
Vaak doen we dat ook in onze relatie met God. We richten ons op de kanten van God die we herkennen, die ons een veilig gevoel geven en hebben de neiging de andere kanten over het hoofd te zien. We willen liever een God die vrijheid geeft, dan één die gehoorzaamheid vraagt. Liever God die vergeeft, dan God die rechtvaardig is. Liever God die antwoordt, dan die stil blijft. Enzovoorts.

En zo kijken we zelfs naar onszelf. Dat waarin we onszelf liever niet herkennen (onze minder goede eigenschappen, zeg ik maar even voor het gemak), negeren we het liefst.
Met behulp van het bijbelverhaal uit Lucas 13:1-17 nodigt Dennis ons uit om in al deze voorbeelden niet (alleen) te herkennen, maar ook te erkennen, want dat is nodig als we ons meer willen verbinden – als we meer verbinding willen ervaren. Dennis noemt het het drie-stappen plan van Jezus voor meer verbinding: Hij ziet de vrouw in het verhaal, Hij spreekt haar aan en Hij herstelt haar waarde in relatie tot het geheel.

Werkelijk iemand / God / jezelf zien, met àlles wat er is.
Iemand/God/jezelf aanspreken als heel persoon.
Iemands/Gods/ je eigen waarde in het grote geheel erkennen  of zelfs herstellen.
Dat is werkelijk liefhebben.

Als we ‘meer willen verbinden’, dan hebben we ons te verbinden met alles van wat iemand is. Zo ervaren we immers zelf ook dat we diep geliefd zijn? Als we weten dat iemand alles van ons weet, ons heeft meegemaakt op onze slechtste of moeilijkste momenten en tòch van ons houdt. Zo mogen we van elkaar houden, en van onszelf. Juist dan wordt de verbinding dieper en dieper.

Wesley zei: er is geen andere heiliging dan sociale heiliging. Hij bedoelde daarmee dat we alleen meer en meer kunnen gaan lijken op Jezus, door ons meer en meer te verbinden met anderen. Met alles van anderen. Niet alleen met dat waarin we ons herkennen en dat wat ons een veilig gevoel geeft, maar ook met het ongemakkelijke (want juist door schuren groeien we…) en met de onaanzienlijksten.

Dat laatste gaat dus nog een stap verder. Verder dan de mensen waar je overheen kijkt omdat je ze niet herkent.  Jezus roept op de mensen te zien waar je echt liever niet naar kijkt! Want, zegt Hij, wat je voor hen doet, doe je werkelijk voor Mij. Dus in je verbinden met hèn, verbind je je meer met Hèm.

Meer verbinden … waar ligt jouw grootste uitdaging op dit moment? In je verbinding met God – zie je alles van Hem, mag Hij deel zijn van alles in je leven? Mag Zijn hele wezen jouw God zijn? Of in het liefhebben van je naaste? In de gemeente of daarbuiten? Kun je de mensen liefhebben die echt anders zijn of denken of doen dan jij? Of misschien gaat het om jezelf – zijn er nog kanten van jezelf, die je niet wilt zien, waardoor je niet ten volle van jezelf kunt houden?
Kun je die uitdaging erkennen: zien, aanspreken en waarde herstellen?