...thuis verder!

De Israëlieten bouwden een nieuw altaar met een next-level geloof maar dan neemt het verhaal een afslag. Er ontstond tegenstand die vervolgens tot stilstand leidde. Elke keer als God een geestelijk werk initieert zal er tegenstand zijn. De Israëlieten luisterden naar hun pestkoppen en het werk aan de tempel werd stilgelegd want wat de Israëlieten dus overkwam was een tweede golf van angst.

Tijdens de eerste golf gingen ze er nog voor, ondanks hun angst. De eerste golf wakkerde als het ware nog vertrouwen in een beter toekomst aan. De tweede maakt het kapot. Als je op een gegeven moment continu geconfronteerd wordt met tegenstand, begin je te twijfelen of dat wat je zo motiveerde dan wel echt was. Heeft God ons dan voor de gek gehouden? Wie kan ik nog vertrouwen als ik Hem niet eens kan vertrouwen?

Wat we na ballingschap boven alles nodig hebben is dat we, midden in de golfbewegingen van angst en gevaren, blijven bouwen aan vernieuwd vertrouwen (anders dan hersteld vertrouwen). Een next-level vertrouwen.

Vertrouwen is altijd het risico nemen je te verbinden. Vertrouwen brengt dan ook kwetsbaarheid met zich mee. De tegenstand van vertrouwen is ten diepste altijd ergens een relationele angst zoals verlatingsangst, prestatieangst, faalangst, verraad, angst voor afwijzing, voor oordeel, niet begrepen worden… allemaal leiden ze meestal tot stilstand in een relatie. We verbinden ons niet en ondertussen verwijten we de ander een gebrek aan verbondenheid.

Maar nu komt de profeet Haggai langs en maakt duidelijk wat next-level vertrouwen is. Tot dat moment hadden ze vooral een instrumenteel vertrouwen – zolang het goed gaat vertrouw ik je. Het is meer een transactie, dan relatie. Maar hier is wat God wilde en hen op dat moment leerde. God wilde interactie in plaats van transactie. Als we iets, God of anderen niet meer vertrouwen te midden van de golven en de verbinding verbreken dan was je vertrouwen mogelijk vooral instrumenteel.

We kunnen altijd klagen over je weinig verbonden voelen maar interactie betekent dat verbondenheid altijd wederzijds is. Je verbinden doe je van twee kanten. Dus God zegt: “Ik ben er. Nu jij.” En meer heb je niet nodig als de golven van angst aankomen! God bij ons. Niet Zijn toegevoegde waarde maar Zijn aanwezigheid.

Hij voelt mee. Hij luistert. Hij leeft mee. Hij gaat mee. Hij denkt mee. Of je slaapt, werkt, thuis bent, of waar dan ook. Hij is er. Niet om nuttig te zijn maar om er te zijn zodat ik, waar ik ook ben, kan zijn waar Hij is. In Haggai zegt God herhaaldelijk: “Ga maar, bouw maar, ik ben erbij!” Tegenstand zal er altijd zijn als God een geestelijk werk initieert. Golven zullen komen en gaan. Maar mijn vertrouwen in God is niet gebaseerd op de nuttige afwezigheid van de golven. Mijn vertrouwen is gefundeerd in Zijn aanwezigheid. Meer dan alles belooft God mij Zijn eeuwige aanwezigheid in alles! En daar heb ik alle vertrouwen in.

1. Wat zijn momenten geweest in jouw leven waar tegenstand tot stilstand leidde omdat je je pestkoppen te veel credit hebt gegeven? Deel met elkaar.
2. Herken je hoe tweede golven vaak vertrouwen in een betere toekomst kapot maken? Wat zijn dan de twijfels die in je omhoogkomen?
3. We leven in tijden van genormaliseerde eigenwijsheid. We denken dat we belangrijk zelfonderzoek doen, maar eigenlijk rechtvaardigen we ons wantrouwen. Hoe zorg je ervoor dat je informatie gebalanceerd blijft?
4. Herken je de neiging om instrumenteel te vertrouwen? Zijn er situaties waar je je vertrouwen hebt opgegeven in iets of iemand omdat het niet meer ‘nuttig’ was?
5. Wat betekent het voor jou om te vertrouwen op Gods aanwezigheid, op de interactie in plaats van de transactie?