Na de opstanding van Jezus verschijnt Hij aan Zijn leerlingen. En Zijn lichaam is zeker anders dan onze lichamen. Hij verschijnt in een ruimte die afgesloten was. Dus Hij kon blijkbaar zomaar door de muur gaan. Maar het is ook duidelijk dat hij geen spook is, want hij heeft wel een lichaam.
Daar is Jezus dan opeens weer met de discipelen en er gebeuren zoveel goede dingen. Er staat dat de leerlingen blij waren omdat ze de Heer zagen. Iedereen was happy. En dan gaat het maar door. Jezus spreekt vrede uit over hun leven. Het kan niet beter. Maar dan ontvangen ze ook nog de heilige Geest. Nu hebben ze toch echt alles wat nodig is. Blijheid, vrede en de heilige Geest. Maar nee, er is meer. Er is ook vergeving. Wow! Blijheid, vrede, heilige Geest, én vergeving.
Als ze in Hollywood een film over de opstanding van Jezus zouden maken dan is dit hoe deze zou beginnen: We zouden eerst Jezus zien die daar ligt in het graf. Zijn lichaam bedekt met een laag gedroogd bloed. Zijn handen en voeten met gaten erin waar de spijkers zaten. Zijn hoofd verwond door de doornenkroon. Zijn zijde verwond door de speer van de Romeinse soldaat. Maar dan is er dit vele licht. Iets begint er te gebeuren met Zijn lichaam. We zouden al ons special effects budget gebruiken voor geweldige CGI’s hoe de wonden langzaam sluiten, hoe Jezus Zijn lichaam langzaam weer terugkeert naar Zijn oorspronkelijke staat. En dan bewegen zijn oogleden een beetje. Plotseling gaan ze open en Jezus hapt naar lucht en ademt diep door. Opgestaan! Dit zou een geweldige film zijn!
Maar dit is niet wat er gebeurde! Eén van de dingen waar we mee moeten worstelen in het opstandingsverhaal, en dat voelt misschien een beetje als een teleurstelling, is dat het wonderbaarlijk opgestane lichaam van Jezus nog steeds de wonden toont! Het was als het ware een gebroken opstanding.
Het meest merkwaardige van het opgestane lichaam van Jezus is het feit dat Jezus terugkeert met al Zijn wonden van Zijn executie. Jezus keerde terug uit de dood met Zijn wonden zichtbaar. Het is niet helemaal hersteld alsof er nooit iets is gebeurd. En toch is veel van onze aanbidding en toewijding aan Jezus gekenmerkt door een verlangen naar herstel alsof er nooit iets is gebeurd – Blijheid, vrede, Heilige Geest, vergeving, opgelost.
Het volgende is wat ik hiervan mag leren: Jezus toonde de discipelen Zijn wonden en toen werden de discipelen blij omdat ze de Heer zagen. Ze herkenden Hem aan Zijn wonden. Jezus gebruikt Zijn wonden om Zich als het ware te identificeren. Als ik dan aan de kerk denk als het lichaam van Christus dan krijg ik soms de indruk dat het vooral een lichaam moet zijn zonder wonden. Gebrokenheid is als het ware onze vijand. Het mag er niet zijn. Het hoort hier niet thuis. En toch is het er altijd. Want het is juist de gebrokenheid waardoor we herkend zullen worden als het lichaam van Christus.
Als lichaam van Christus, als gemeenschap van gelovigen, als kerk mogen we zeggen: Ik ben gebroken. Ik worstel. Ik twijfel. Ik heb het moeilijk. Dit alles maakt je niet minder christen maar juist meer lichaam van Christus. Als dat mag gebeuren dan kunnen we samen met de discipelen getuigen: Ik heb de Heer gezien! Hij is waarlijk opgestaan!