Sinds een jaar of drie kom ik in de Kerk van de Nazarener. Alleen, zonder familie, vrienden of bekenden ben ik aan deze stap begonnen.

Op 8 jarige leeftijd werd ik in 2003 jong soldaat in de kerk van het Leger des Heils. Bijzonder? Nee, dat was de gewoonte in een Leger des Heils familie. Iedere zondag naar de kerk, de lokale jeugdavonden bezoeken en later deelnemen aan de nationale zomer- en muziekkampen in de schoolvakanties. Toen ik een jaar of 14 was schoof ik aan in de brassband van het Korps en later ook in de nationale jeugdbrassband van het Leger. Uiteraard waren mijn ouders en grootouders bijzonder trots. Ik deed precies wat er van me verwacht werd.

Totdat het weer thuis omsloeg. In 2010 gingen mijn ouders scheiden en dat had op mij als tiener grote impact. Een half jaar lang leefde ik in een huis waar het ruzie was. Ook nadat mijn vader een nieuwe vrouw had werd het niet beter. Wat doe je dan als tiener? Ik vluchtte het huis uit en ging de straat op. De kerk had me niets meer te bieden, want tienerwerk waar ik me kon vermaken of praten was er niet meer. Al mijn leeftijdsgenoten hadden inmiddels de kerk verlaten.

Ik was aangewezen op vrienden van de middelbare school. We waren altijd wel ergens op straat te vinden in de meest bizarre situaties. Vanuit het beschermde gezin waarin ik was opgegroeid, was dat ook heel spannend voor mij. Er kwamen grote flessen drank en meer tevoorschijn, en het hele feest om al mijn verdriet te verbergen hield maar niet op. Het geld daarvoor was ook nooit een probleem, dat “regelden” we wel. Of het nu zomer of winter was. We waren altijd buiten.

Op een gegeven moment werd ik gebeld door één van mijn vrienden met de vraag of ik kon helpen. ‘’Ik weet het niet meer Bryan, onze maat ligt op de grond te schuimbekken’’. Ik heb hem gezegd 112 te bellen en toen ik later vroeg wat er gebeurd was, bleek de jongen een hele fles wodka en een complete krat bier achter z’n kiezen te hebben. Gelukkig kwam hij een dag later bij uit zijn coma. We waren toen 15 jaar. Op dat moment ging er een lichtje bij me aan: waarom? Waarom is dit nodig?

Bij al die gebeurtenissen is Jezus altijd dichtbij mij op de achtergrond geweest. Hij heeft me laten zien wie ik was, wie ik nu ben en wie ik wil worden. “Wake up, stand up, dress up, move out, move on”. Al is dat soms nog steeds wel eens moeilijk.

Via Xperience TV ben ik in de Kerk van de Nazarener gekomen. Het mooiste wat daarbij eigenlijk gebeurd is, is dat het doel van Xperience effect op mij heeft gehad. Ik leef weer samen met God, iedere dag. Dat ook naar de kerk gaan geen gewoonte is, maar een doel heeft. Iemand in mijn omgeving zag dat ik aan het veranderen was en zei tegen mij: “je hebt een echt methodisten hart”.

Ik ben God nog iedere dag dankbaar hoe ik terecht ben gekomen na alle ellende. Ik ben verbaasd hoe hij voor mij gezorgd heeft. Ook dat ik als enige van het gezin terug naar de kerk ben gegaan, en geleerd heb hoeveel Hij mij lief heeft.

 

I stand amazed in the presence Of Jesus the Nazarene,

And wonder how He could love me,

A sinner condemned, unclean.

How marvelous! How wonderful!

And my song shall ever be,

How marvelous! How wonderful!

Is my Savior’s love for me!

(Charles H. Gabriel)