Soms leer je dingen die je leven blijvend veranderen. En zo’n les wil ik met je delen. Ik heb hem geleerd van Anselm Grün. In meerdere boeken schrijft hij er over, soms heel expliciet en soms meer verborgen. Vermoedelijk omdat het voor hem een waarheid is die echt deel is geworden van zijn leven. Dat is het bij mij ook. In de loop van de tijd is dit inzicht gerijpt, veranderd en uiteindelijk echt iets van mij geworden. En ik heb gemerkt dat als ik deze wijsheid deel met anderen, het een inzicht is dat vaak een heel nieuw perspectief werpt op hoe anderen tegen zichzelf, de ander en ook de relatie met God aankijken.

In ieder mens is een plek waar God woont, of zou kunnen wonen. Als je in God gelooft gaat God er ook wonen. Het is een klein plekje en het is aan jou om het groter te maken. Het is een plek waar behalve God en jij niemand het recht heeft om te komen. Maar jij bent degene die dat bewaakt. En daar zit ook een beetje de crux. Ik zie dat veel mensen dat plekje niet bewaken en anderen er zomaar toegang tot geven. Dat heeft tot gevolg dat ze beschadigd worden, pijn lijden, een hele periode – soms een leven lang – van het padje af zijn. Maar als je de kunst verstaat dat plekje te bewaken, dan zul je merken dat je met God een relatie krijgt. En wat er ook om je heen gebeurt en wat men ook over of tegen je zegt, dat plekje blijft schoon en opgeruimd en als jij er ‘binnenloopt’, is Hij er al. En Hij is goed voor je. Je kunt alles bij hem kwijt. Het helpt enorm om met Hem de dingen te bespreken die je bezig houden. En het helpt ook om te relativeren wat er in je leven gebeurt. Je wordt er een krachtiger persoon van. En als er iets groots gebeurt in je leven, kan je er ook ergens mee naartoe.

Als zeiler heb ik aan boord een kompas. En het mooie is dat, hoe hoog de golven zijn en hoe hard de wind ook waait, dat kompas altijd naar het noorden is gericht. Soms spoelen de golven over de boot en vraag ik me wel eens af: ‘Waarom doe ik dit?’ Maar de grote les is dat dat kompas stabiel is en dat ik er altijd op kan vertrouwen. Voor mij is dat de analogie met dat plekje diep in mij in relatie tot de woeligheid die het leven soms met zich meebrengt. Mijn innerlijk kompas.

Ben jij iemand die erg in kan zitten over wat anderen van je zeggen? Raak jij het spoor wel eens kwijt als er iets ergs gebeurt in je leven? Ga op zoek naar dat plekje, neem er de tijd voor. Draag er zorg voor en laat anderen – hoe goed bedoeld ook – er niet binnen. Het is van jou en God.
Oh ja, mij was gevraagd om te schijven over het ondernemen vanuit mijn geloof. Gaat dit over ondernemerschap? Wat mij betreft wel: ik kan de wereld aan… Niet door mijzelf, maar omdat Hij altijd met mij mee gaat. Maar dit inzicht helpt denk ik ook goed in je vader- of moederschap, bij je familie en vriendschappen in de kerk of in de buurt waar je woont of werkt. Mooi toch!