...thuis verder!

[printfriendly]

Elia is een lange weg gegaan waarin hij het onbekende moest leren vertrouwen net zoals de crisis en op dat moment was het belangrijk dat hij alles wat hij onderweg meemaakte als geheel vertrouwt. Dus ongeacht in welke fase je ook zit is het belangrijk dat we leren het proces vertrouwen. Maar in de vele gevallen hebben we er rare processen van gemaakt.

In het verhaal zien we dat Achab zijn overtuiging was dat meer is beter. Dit is zo’n gedachtegang om een proces een raar proces te maken. Meer is beter. Meer research is beter. Meer meningen is beter. Meer betrokkenen is beter. Nog meer opties is beter. Maar hoe meer je erbij betrekt hoe minder je waarschijnlijk het proces vertrouwt. Hoe zwaarder de catalogus met mogelijkheden hoe zwaarder de keuze. Tenzij het eigenlijk niet zozeer het proces is dat je niet vertrouwt… maar eigenlijk vertrouw je jezelf niet. En het zijn deze momenten dat we samen met de Israëlieten moeilijk kunnen beslissen of we willen geloven dat God genoeg is en daardoor vertrouwen hebben in Hem en ons dat we de weg kunnen gaan die voor ons ligt.

We maken ons het kiezen niet makkelijker door een overvloed aan opties. En dan wil het allemaal niet zo lukken en raken we geïrriteerd. En dan, net zoals dat de gewoonte van de profeten Baäls was, hebben wij ook zo’n gewoonte in de momenten dat het niet zo wil lukken: We gaan onszelf treiteren. Het is een soort van medelijden maar ook lijden toevoegen. Je zit gewoon jezelf te treiteren en te straffen. Je bent gewoon in strijd met jezelf. Maar hoe meer je jezelf gaat treiteren hoe kleiner de kans dat het de goede strijd is. Als je in je strijd vooral jezelf verwondingen gaat toebrengen dan klopt er iets niet.

Ergens lijken we in ons omgaan met de uitdagingen van het leven soms op de profeten Baäls. Dus we maken ons gebrek aan vertrouwen in het proces tot afgod en aanbidden als het ware eindeloze keuzeovervloed en zelfmedelijden.

Toen Elia dan 12 stenen liet neerzetten herinnerde hij het volk eraan dat er iets ontbreekt in hun proces. Ze waren vergeten waar ze vandaan kwamen. Als we vergeten waar we vandaan komen is dat als proberen een reis te maken zonder begin. Het gaat nergens over.

Maar Elia bidt en het volk ziet: ‘De HEER is God, de HEER is God!’ Dit is waar jij vandaan komt. Dit is wie jou een nieuwe naam heeft gegeven. God de Heer is jouw God. Jouw begin, jouw einde, jouw doel. Jouw Alpha en Omega. Een reis zonder begin gaat nergens over. Maar jouw reis begon daar en gaat dus ergens over. En als het over niks anders gaat dan gaat het vooral over dit: Dat iedereen (ook jij) zal zien dat de Heer God is. En als je dat proces kunt vertrouwen dan gaat het ook ergens over. Méér heb jij niet nodig. En je hoeft jezelf ook niet te straffen. “Dat heb ik al gedaan voor jou”, zegt God. De Heer is God… en dat is genoeg.

1. Herken je de neiging om te denken dat “meer is beter”? Hoe uit zich dat dan? Wat gebeurt er of gebeurt juist niet? Wat helpt jou om uiteindelijk een keuze te maken of een knoop door te hakken?
2. Herken je de neiging om jezelf te treiteren als dingen niet zo willen lukken als bedoeld? Ga je jezelf dan verbaal straffen? Wat maakt het moeilijk voor je om in deze momenten genadig voor jezelf te zijn?
3. Weet jij waar je vandaan komt? Wie ben jij voor God en wie is Hij voor jou?
4. Maak een kort rondje en deel met elkaar hoe de preek heeft bijgedragen aan je verlangen om goed lief te hebben van God, naaste, en jezelf, omwille van de wereld.