...thuis verder!

Er ontstond een conflict in de vroege gemeente. En als er conflicten zijn hebben we de neiging om te splitsen. Splitsen gebeurt meestal als de Geest er niet tussenkomt. De grote vraag was of de joodse wetten gevolgd moesten worden door iedereen die tot geloof in Jezus was gekomen. Het waren met name bekeerde farizeeën die blijkbaar een voorkeur hadden voor een wettische religie boven eentje gebaseerd op alleen geloof. Hun oude vertrouwde bekende manier had invloed op hoe ze het geloof in Jezus vormgaven.

Er zit in ons allemaal iets van een farizeeër. We kunnen allemaal onbewust het hooghouden van tradities, structuren en wettische vereisten verwarren met het volgen van Jezus. Maar traditie is nooit het aanbidden van de as maar het doorgeven van het vuur. Traditie is juist datgene wat ervoor zorgt dat de beweging in beweging blijft.

Paulus en Barnabas benaderden het conflict met oog op Gods goedheid in hun leven. Op weg naar het conflict verkondigden ze Gods grote daden. Je kan ook stampend en mompelend het conflict benaderen. Dat is wat we gewend zijn. Het zijn onze oude oude-mens manieren. Maar oude manieren leiden nooit tot nieuwe oplossingen.

Tijdens het concilie van Jeruzalem werd uiteindelijk besloten dat 98% van alle wetten niet meer gelden voor nieuwe gelovigen. Petrus zegt: “We geloven dat we alleen door de genade van de Heer Jezus gered kunnen worden.” Misschien denk we: genade is toch geen nieuwe ervaring meer. Maar morgen wel. En overmorgen ook weer! De genade van God is nieuw elke morgen! Genade voelt elke dag weer als een nieuwe ervaring omdat ik die oude mens met me mee blijf sleuren. En die heeft elke dag weer die genade nodig om het leven vernieuwd te benaderen. Wij bewegen constant op dit kantelpunt van doorgaan of niet. Constant weer wil het oude zelf de leiding overnemen. Constant weer wil de oude mens de nieuwe schepping verjagen. Constant weer willen oude ervaringen onze nieuwe ervaringen inkleuren of uitwissen. En tegelijkertijd weten we ons afhankelijk van Zijn genade.

David schrijft in Psalm 23: “Goedheid en genade volgen mij alle dagen van mijn leven.” Goedheid volgt mij. Genade volgt mij. Wat als we dat wat ons al die tijd al volgt op onze weg in het leven ook inzetten als benadering van het leven en de toekomst? Goedheid en genade volgen jou. En nu volg goedheid en genade.

1. Hoe benader jij een conflict? Speelt Gods goedheid enige rol in je benadering?
2. Herken je die oude oude-mens manieren die vaak proberen leiding te nemen over je nieuwe schepping?
3. Wat ervaar je Gods goedheid en genade die je volgen? Hoe zou het kunnen uitzien om vervolgens ook goedheid en genade te volgen?
4. Welk verschil zou zichtbaar worden in je leven en je conflicten als je het allemaal benaderd vanuit de goedheid van God?