...thuis verder!

[printfriendly]

In de Bijbel zien we dat de opstanding onlosmakelijk wordt gezien van een collectieve respons. De opstanding doet ons aanbidden! In Hebreeën 13:9-16 lezen we wat het betekent om het kamp te verlaten. De tekst stelt ons de vraag: Mag iets vanuit jouw oude manieren opstaan naar een nieuw leven in het nieuwe ‘ons’? Want samen zijn we goed nieuws! En dat is uiteindelijk hoe we de kracht van de opstanding mogen ervaren – in het samen. We worden constant uitgenodigd om het kamp keer op keer te verlaten. En dat is iets waar we echt als kerk aan moeten wennen. De kerk is nooit af en zal altijd veranderen. Tradities waren nooit bedoeld om de as te aanbidden maar om het vuur door te geven. De tekst noemt een aantal dingen die ons kunnen helpen bij dit proces.

Delen in Nederigheid betekend in nederigheid openstaan voor de verschillende manieren waarop Gods mensen Hem aanbidden, en het niet alleen maar tolereren, maar zelfs deelnemen aan deze diversiteit, leren ervan te houden in alle nederigheid. Misschien is het nieuw en anders maar niet minder waardevol.

Verlangen naar de stad die komt betekend dat wij verlangen naar die stad die steeds meer in ons komt – het koninkrijk van God dat steeds meer realiteit wordt in ons, zoals God zich dat voorstelt, zodat we aan alle kanten mensen kunnen uitnodigen om er deel van te worden.

Zijn naam prijzen betekend bijvoorbeeld zingend onze Godsgerichtheid tot uitdrukking te brengen. Maar misschien willen we ook in onze aanbidding ons geloof opnieuw tot uitdrukking brengen, ons vertrouwen. Want het is onze aanbidding die de kracht van God uitnodigt in ons leven. Onze aanbidding is zingen wat we ten diepste verlangen om te willen geloven.

Liefdadigheid en solidariteit betekend een gemeenschappelijke, verenigde, op God gerichte aanbidding omhelzen. Dat is dat wat het betekent om deel uit te maken van het samen Jezus volgen, hoe ongemakkelijk het soms ook is. Aanbidding in een “alleen ik en Jezus”-gevoel kan comfortabeler zijn, maar het is niet het Bijbelse ideaal. Gezamenlijke aanbidding is het ideaal, en dat zal altijd een beetje ongemakkelijk voelen. Dus niet alleen tolereren maar participeren.

Wat heeft dit allemaal met Pasen te maken? Geen van al die dingen zou mij motiveren om het kamp te verlaten als Hij niet was opgestaan. Jezus zijn opstanding laat zijn nederigheid zien terwijl Hij afschuwelijke vernedering onderging. Jezus zijn opstanding maakt Hem tot koning van het nieuwe Jeruzalem, het koninkrijk van God, de plek waar we zo naar verlangen. Zijn opstanding was het bewijs dat het ultieme offer is gebracht. Wie zou niet Zijn naam ononderbroken willen prijzen? En Zijn opstanding laat zien dat mijn participeren in het lichaam van Christus geen dode traditie is maar een vurige en levende beweging die nooit zal vergaan!

Dat is volmaakte gemeente die leeft en beweegt. En alleen een uit de dood opgestane, de opgestane koning Jezus, kan dit voor elkaar krijgen. Dus dan kunnen wij het ook voor elkaar krijgen om een keer een “nieuw lied” te leren. Want 7 is vernieuwend.

1. Kijk naar de vier genoemde punten. Welke is het moeilijkst voor jou? Wat is de reden daarvoor? Waarom worstel je ermee?
2. Wat betekent aanbidding voor jou? Wat betekent het voor jou om gemeenschappelijk God te aanbidden?
3. Herken je het spanningsveld tussen tolereren en participeren? Hoe ga je ermee om? Wat zou je moeten doen om van tolereren naar participeren te kunnen gaan?
4. Maak een kort rondje en deel met elkaar hoe de preek heeft bijgedragen aan je verlangen om goed lief te hebben van God, naaste, en jezelf, omwille van de wereld.