...thuis verder!

Het is haast niet te geloven wat er in deze psalm gebeurt maar lees maar de psalmen en je zal tot ontdekking komen dat dit een wederkerend fenomeen is, deze bijna manische manier om het leven te omschrijven, in een oogwenk van happy clappy naar hel en verdoemenis. Deze psalmen laten een diepe waarheid van het leven met God zien. We hebben allemaal verwachtingen van God en het geloof en tegelijkertijd worden we dagelijks geconfronteerd met de rotzooi van het leven. Het zijn twee uitersten. Aan de ene kant het leven met God en aan de andere kant de rommel van het leven.

Het onbevredigende antwoord op de vraag waarom dit kan is dat soms komen twee tegenstrijdige dingen, twee uiterste, bij elkaar omdat het blijkbaar wel kan. Deze teksten zijn er omdat het leven met God, deze tegenstrijdigheden, dit conflict gewoon kent en niet ontkent.

Aan de ene kant Gods grootheid en aan de andere kant de rotzooi van het leven. En ertussen is sela. Soms wordt sela gezien als een soort onderbreking. Er zijn allerlei verschillende interpretaties. En de meeste interpretaties zijn het met elkaar eens: sela is een vorm van intermissie is, een tussentijd – een tijd tussen twee dingen, een bestaan tussen twee realiteiten. En wij zijn keer op keer geroepen om te bewegen in deze tussentijd. Dus wat ga je in de tussentijd doen?

Geen geloof op aarde kan ons van oplossingen voorzien, van alle antwoorden op alle vragen. Maar het is dit geloof dat ons de kracht geeft om de vragen te leven met hoop! Het is dit geloof dat ons doet hopen dat liefde altijd nog een rol speelt in deze wereld. Dit geloof is ons geloof omdat we zien hoe het mensen in staat stelt om lief te hebben. En het is daar in de tussentijd waar we dat doen en zijn en zien! Daar waar twee realiteiten clashen en anderen hun adem vasthouden hebben wij lief.

In kan me verstoppen in een geestelijke alles-is-geweldig illusie. Ik kan ook verzanden in de alles-gaat-dood doemscenario’s. En in geen van deze twee uitersten wordt de wereld beter. Aan de ene kant gaat het vooral om mij en hoe geliefd ik ben. Aan de andere kant gaat het vooral om mij en hoe gehaat ik ben. Maar in de tussentijd gaat het om de ander en hoe lief ik hem/haar heb. Het is in de tussentijd dat de wereld beter kan worden. Het is in de tussentijd dat we kunnen bewijzen dat liefde een realiteit is. Niks is duidelijk. Niks is zeker. Maar liefhebben is onbetwistbaar. Liefde bestaat dan ook echt alleen in de tussentijd tussen onbevredigende verklaringen. Liefde bereikt alleen de andere kant omdat we in de tussentijd hebben besloten dit is wat wij doen en wie wij willen zijn.

Er is in deze psalm en vele andere geen oplossing voor het conflict behalve een nieuw beroep te doen op Gods trouw en liefde, hoe absurd het ook is, in het vertrouwen dat deze er nog zijn ook al kun je ze niet zien op dit moment.

1. Heb je ooit geworsteld met de vraag of God misschien slaapt, of het Hem kan schelen? Wat heeft dat toen gedaan met je geloof?
2. Hoe ga je om met het feit dat we in het geloof meestal niet worden voorzien van oplossingen? Zijn er momenten geweest dat je gehoopt had op een oplossing maar deze kwam niet? Deel met elkaar.
3. De ‘tussentijd’ is een metafoor voor het spanningsveld tussen de extremen waarin wij leven. Hoe kunnen we liefde in dit spanningsveld nog meer een realiteit laten zijn?
4. Let op wereld want Gods kinderen gaan bidden! Bid met elkaar, voor elkaar en voor deze wereld.