•••

Ik heb jullie al deze dingen nu al verteld. Want jullie horen bij mij, en daarom zal ik jullie mijn vrede geven. Jullie zullen het in deze wereld heel moeilijk krijgen. Maar houd moed! Ik heb het kwaad van deze wereld overwonnen (Johannes 16:33).

De zon scheen met een prachtige gloed over de groene heuvels. De heuvels kregen een donkergroene en roodachtige kleur door de ondergaande zon. Het had iets sprookjesachtig. Met flinke vaart zoefde ik er met een achtbaan door heen. Ik werd door de G-krachten alle kanten opgeslingerd en zag af en toe iets van de prachtige omgeving.

Ik was 17 toen ik dit droomde en zat in een moeilijke, eenzame periode waarin veel druk op me werd uitgeoefend om te leren en keuzes te maken. Binnen ons gezin ging het niet goed. Er waren veel veranderingen geweest. En steeds opnieuw was ik het conflict met God aangegaan. Zonder uitkomst. Ik keek naar de wereld en ik vond het steeds minder eerlijk worden, alles wat goed leek, bleek achteraf vaak om eigen belang te gaan. Het enthousiasme dat ik als tiener had, was bekoeld en ik was in conflict met wat ik in de wereld om me heen zag. En ook met wat zich dichtbij huis afgespeelde. Ik groeide op in onrecht. Maar, dacht ik, God heeft dat toch gezien? En nu gaat hij er wel voor zorgen dat dit wel weer goed komt.

Mijn beeld van de eindtijd ging vaak gepaard met angst: Christenen die afgeslacht worden, alle elementen die vanuit de hemel ter aarde vallen, bizarre dingen die er staan te gebeuren. Zet je schrap het zit er aan te komen! Hoor ik erbij of niet? En toch stiekem hopen dat dit toch nog even duurt, want ik wil ook nog zo veel bereiken. Misschien herkenbare conflicten. De een ziet het als een angstwekkend gebeuren, de ander ziet het als een grote suïcidale verlossing.

Het leven slingert ons overal naar toe, met een snelheid van hoogtepunt naar hoogtepunt naar dieptepunt. En soms zit je in de rust tijdens het beklimmen van een hoogtepunt of als de baan alleen eens recht vooruitgaat… Waarop focus je dan?

Het volgende moment in mijn droom liep ik door deze heuvels. Ik keek naar de zon die veel dichter bij de aarde stond. Ik kon de vlammen zien. Het licht van de zon begon langzaamaan te doven. Het werd steeds donkerder. Een moment van paniek overviel mij. Ik dacht aan de dingen die ik nog wilde doen. Maar binnen een moment was dit gevoel weg. Een gevoel van vrede vulde mij. Het werd donkerder… maar binnen in mij was het licht. Uiteindelijk was de zon gedoofd. Maar ik voelde mij bevoorrecht, mijn verwachting was groot, want wat hierna gaat komen wordt waanzinnig!

En ik zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Want de eerste hemel en de eerste aarde bestonden niet meer. En de zee was er niet meer (Openbaringen 21:1). 

[fbcomments width=”100%” scheme=”dark”]