•••

“Wie van jullie mist het om fysiek weer in de kerk te zitten en wie van jullie zou, wanneer het weer kan zichzelf aanmelden om naar de kerk te gaan in plaats van de dienst online te kijken?” Dit vroeg iemand van onze huiskamer laatst aan de hele groep. Nu moet ik zeggen, wij hebben een huiskamer met alleen maar leden rond de 30 jaar oud en toen we in maart niet meer fysiek bij elkaar mochten komen, hebben we direct zoom sessies opgestart om wel in verbinding te blijven met elkaar. Elke drie weken checkten we bij elkaar in en hadden we diepe (online) gesprekken, soms tot in de late uurtjes. Wij zijn dan ook van een generatie, die het redelijk gewend is om online met elkaar te communiceren.

De antwoorden waren verschillend. Toch viel het mij op dat een merendeel het eigenlijk wel prima vond, kerk op deze manier. Wat wel bij iedereen een essentiële rol speelde was het feit dat we elkaar als huiskamer wél zagen en op die manier toch in verbinding stonden met elkaar, de kerk en God.

Voor mijzelf is het ook ruim een jaar geleden dat ik in de banken van de Kerk van de Nazarener in Vlaardingen gezeten heb. Niet vanwege corona, maar omdat mijn dochter van 4 maanden oud in mei 2019 is overleden. Sindsdien ben ik zoekende en worstel ik met mijn geloof en wie God nu precies is voor mij. Ik heb mij hier best schuldig over gevoeld en elke week dacht ik ‘misschien lukt het mij om volgende week weer naar de kerk te gaan.’ Totdat corona kwam en die druk eraf was. Niemand kon meer het kerkgebouw binnenstappen waardoor ik ook geen valse beloftes naar mijzelf meer hoefde te maken.

Sinds het overlijden van mijn dochter ben ik veranderd. Als mens, hoe ik denk, wat ik voel en hoe ik in mijn geloof sta. In mijn zoektocht ben ik erachter gekomen dat de kerk uiteindelijk maar een gebouw is en wat heb je over als dit gebouw leeg is, zonder mensen en zonder die verbinding? Wat blijft er dan over van jouw geloof? Want het zijn de mensen die jouw kerk of huiskamer vullen, daar ga je mee op pad.

Uiteindelijk krijgt iedereen te maken met de rouwe, minder mooie kanten van het leven. En dan kun je zelf ook even de weg kwijt zijn, of jou weg in het geloof. Ik heb mijzelf de afgelopen periode regelmatig afgevraagd ‘wat heb ik aan een God, als mijn diepste verlangens niet uitkomen?’ ‘Wat heb ik aan hoop, als ik keer op keer teleurgesteld wordt?’ Maar, ik vertrouw erop, dat wat ik ook denk en voel en hoe ik ook naar God kijk, ik onderweg ben. En als ik mijn geloof in God, of mijn vertrouwen in het leven even kwijt ben, is dat dan erg? Ben ik geen christen meer op het moment dat ik mijn kernwaarden loslaat. Of geeft God mij de vrijheid om deze te onderzoeken?

Het geloof gaat ook over het leven, over wat jij nu meemaakt en in welke crisis jij wel of niet zit. Op dit moment hebben we allemaal te maken met een crisis, dat resulteert in ons opnieuw te laten denken en misschien opnieuw onze weg te vinden naar God en de kerk. Ons leven heeft namelijk geen begin en een eind met een goed plot. Het leven is een levenslange leerweg en ik geloof dat God jou en mij de ruimte geeft om die te bewandelen. Zolang je maar in verbinding blijft, met God, jezelf en jouw naasten.