Het is een serie waarin we God de ruimte geven om te puzzelen met de gebroken stukken die we ontdekken en aan Hem overgeven. We volgen het verhaal van de Israëlieten die terugkeerden uit de Babylonische ballingschap om de tempel in Jeruzalem weer op te bouwen. Ze gingen omdat God hen daar wilde hebben. Dus toen ze teruggingen was het geen teruggaan. Het was een vooruitgaan naar waar God hen wilde hebben. Het was een weg terug vooruit.

We leven in een tijd die een cruciale mijlpaal is in de geschiedenis van de mensheid in het algemeen, en specifiek ook voor gelovigen. Wat gaan wij straks anders doen dan voor de crisis? De crisis heeft een vergrootglas gezet op een poreusheid waarvan we dachten dat het niet meer was dan dat. En de poreusheid bleek gebrokenheid te zijn, die leidde tot steeds meer ‘mensenzielen-ruïnes’.

Wantrouwen, polarisatie, extremen, populisme, ongeloof, angst, conflictvermijding, emotionaliteit, eenzijdigheid, onverschilligheid, selectieve waarheid… al deze dingen zijn ons Babylonië geworden. Dus nu gaan we de weg terug vooruit naar waar God ons wil hebben, want hier horen we niet. Dit is niet wie we willen zijn. En dat betekent misschien terug vooruitgaan naar een plek die in ruïnes ligt. Maar God wil mij juist daar hebben op de plek waar ik de gebrokenheid onder ogen kan zien, zodat Hij daar kan puzzelen en het weer in elkaar kan zetten zoals Hij het wil.