•••

In de Coronatijd kregen we een plaats toegewezen, maar dat was uiteraard voorheen niet. Toen hadden veel mensen een ‘eigen’ plekje in de zaal. Wij zaten altijd links achter in de zaal, voor de camera, altijd op het hoekje.

Op een zondag was mijn vrouw nog aan het praten in de hal, het was bijna halfelf. Ik liep naar ‘mijn’ plek. Mijn hoekje was al bezet. Er zat een jonge vrouw. Ze was alleen. Ik kende haar niet. Ik ging naast haar zitten en al snel raakten we aan de praat. “Ben je hier voor het eerst” vroeg ik. Ze antwoordde: “Nee, ik kwam hier vroeger wel vaker, maar ik ben nu al heel lang niet geweest.” “Des te meer welkom” was mijn respons.

De dienst begon, we zongen een paar liederen. En toen kwam het: de zangleider vertelde over het volgende lied. Het was een lied over thuiskomen. Het lied ‘Welkom thuis’ werd ingezet. Ik keek naast me. De vrouw moest huilen, het lied deed haar heel veel legde ze uit. Ze was ziek geweest, was lang en veel alleen geweest, eenzaam.

Iedere keer als ik dit lied hoor denk ik aan dat moment en besef ik hoeveel het mezelf doet. Ook ik ben op reis geweest, was te lang weg. In de Kerk van de Nazarener vond ik mijn thuis. Wat ben ik blij dat de diensten weer bezocht kunnen worden. Jawel, met allerlei restricties. Maar toch ben ik er thuis.

 

Welkom thuis,
hier mag je zijn,
de Vader viert een feest.
Welkom thuis,
voor wie zoek was of op reis,
te lang is weggeweest.
Welkom thuis.