•••

Als een goede vriend of mijn partner soms een verschrikte reactie heeft, kan er bij mij soms een angstreactie zijn en schiet ik boos uit mijn slof. Soms lachen we er daarna om, soms is het een begin van een verwarrende ruzie.

De verschrikte reactie van die ander (een trigger), zet mijn amygdala (het emotionele deel van mijn brein) aan. Mijn rationele brein (de cortex) staat even uit. Een oude kind-herinnering die is opgeslagen in de amygdala, komt boven. Ik zie – als 6-jarige kleine Han – opnieuw mijn verschrikt reagerende moeder voor me. Er is even geen tijd. Heden en verleden lopen door elkaar. De kleine Han in mij heeft even aandacht nodig op dat moment. Deze kleine moet alsnog herkend en erkend worden, wil gezien worden, heeft liefde nodig. Moet even in de liefde kunnen rusten. Net als een kind wat lekker buiten aan het fietsen is, valt, huilt en moeder of vader even nodig heeft voor troost en geruststelling. Als het dat krijgt, kan het weer vrolijk gaan spelen. Iemand zei laatst: “Het innerlijk kind begrijpen is de volwassene begrijpen.” Als mens reageer je niet zelden onvolwassen als een kind. Veel ellende komt hieruit voort. Ruzies, conflicten, scheidingen, pijn, verwijdering en ik denk uiteindelijk oorlog.

De situatie, mijn reactie vraagt bewustzijn van wat er innerlijk gebeurt. Echt stil staan bij de gevoelens en gedachten vanbinnen. De waarheid van wat er is toelaten. Dat geeft vrijheid. Als ik zie, toelaat en snap dat de kleine angstige Han naar boven komt, kan ik hier bewust liefdevol mee omgaan. Kan ik zien wat ik echt nodig heb. Dan hoef ik de ander niet, vanuit een onbewust automatische reflex, boos verwijten te maken. Ik ben immers niet meer dat kind van 6 jaar die zijn moeder nodig heeft. En die ander is niet mijn moeder. Ik heb de mogelijkheid in mij om te switchen naar de liefdes-modus in mijzelf. De Liefde is immers uitgestort in mijn hart. Niets kan mij daarvan scheiden. Niets kan mij bedreigen. Ik kan zelf de kleine Han zien en omhelzen, het (de) liefde (van de Volmaakte Ouder) geven en ik kan weer, samen met de ander, in vreugde mijn weg vervolgen.

Met de Liefde in ons en met bewustzijn, hebben we een machtige tool in handen. Dit vraagt training en oefening.

• Loop even weg bij een heftige reactie of als deze dreigt (help hierin elkaar ook als partners, vrienden).
• Sta stil, wees je bewust van je reactie, van je gevoel, van wat het in je lichaam doet. Laat het even zijn, geef het aandacht.
• Alles schreeuwt mogelijk in je dat die ander de schuldige is en beter had moeten weten. En je zou dat graag duidelijk maken! Merk die neiging op, reageer niet. Vraag God, roep ‘help me!’
• Focus op het deel in je lijf waar je de gevoelens, de pijn, het beste voelt. Laat het gevoel er even zijn.
• Kijk of er een herinnering aan iets uit je jeugd opkomt. Ga niet graven of hard nadenken.
• Geef aandacht aan het kindsdeel (of aan de pijnplek in je lichaam), maak voorzichtig contact. Zie het, omarm het. Je innerlijk kind, jijzelf komt zo tot rust.

Het principe is niet moeilijk en de uitvoering is niet altijd gemakkelijk. Het vraagt de nodige oefening. Het ego, de oude mens, wil gerechtigheid, is sterk overtuigd van zijn gelijk. Het ego zoekt strijd. Houdt zaken liefst onbewust. Veel is ook niet zo snel helder te krijgen. De nieuwe mens, geworteld in liefde, heeft meer aan genade, aan zachte aandacht.