•••

Als ze in Hollywood een film over de opstanding van Jezus zouden maken dan is dit hoe deze zou beginnen: We zouden eerst Jezus zien die daar ligt in het graf. Zijn lichaam bedekt met een laag gedroogd bloed. Zijn handen en voeten met gaten erin waar de spijkers zaten. Zijn hoofd verwond door de doornenkroon. Zijn zijde verwond door de speer van de Romeinse soldaat. Maar dan is er dit vele licht. Iets begint er te gebeuren met zijn lichaam. We zouden al ons special effects budget gebruiken voor geweldige beelden van hoe de wonden langzaam sluiten, hoe Jezus zijn lichaam langzaam weer terugkeert naar zijn oorspronkelijke staat. En dan bewegen zijn oogleden een beetje. De muziek stopt. Plotseling gaan zijn ogen open. Jezus hapt naar lucht en ademt diep door. Opgestaan! Dit zou een geweldige film zijn!

Alleen jammer dat dit niet is wat er gebeurde. Eén van de dingen waar we mee moeten worstelen in het opstandingsverhaal is dat het wonderbaarlijk opgestane lichaam van Jezus nog steeds de wonden toont! Het lichaam van Jezus toonde nog steeds de gebrokenheid van het kruis. Het was als het ware een gebroken opstanding. Het meest merkwaardige van het opgestane lichaam van Jezus is, naast dat het wonderlijk herrezen is uit de dood, het feit dat Jezus terugkeert met al de wonden van zijn executie. Jezus keerde terug uit de dood met zijn wonden zichtbaar. Niet hersteld alsof er nooit iets is gebeurd. En toch is veel van onze aanbidding en toewijding aan Jezus gekenmerkt door een verlangen naar herstel alsof er nooit iets is gebeurd.

Regelmatig wordt de kerk in de bijbel omschreven als het lichaam van Christus. En als ik dan aan de kerk denk als het lichaam van Christus dan krijg ik soms de indruk dat het vooral een lichaam moet zijn zonder wonden. Gebrokenheid is als het ware onze vijand. Dit is een standaard die we misschien steeds meer hebben overgenomen van de algemene status quo in de maatschappij. Gebrokenheid mag er niet zijn. En toch is het er altijd. Vervolgens zijn we in de raarste toestanden terechtgekomen omdat één doel van ons leven werd de gebrokenheid te verstoppen, te maskeren, te laten verdwijnen door te doen alsof, door uit alle macht een illusie te creëren. Want gebrokenheid mag niet. Het zou een teken van zwakte zijn.

Maar wat dit moment na Jezus’ opstanding ons hopelijk mag leren is dat het juist de gebrokenheid is waardoor we herkend zullen worden als het lichaam van Christus. Jezus toonde hen zijn wonden en ze waren blij omdat ze de Heer zagen. Als lichaam van Christus, als gemeenschap van gelovigen, als kerk zullen we de illusie alleen kunnen doorbreken als we authentiek kunnen zeggen: Ik ben gebroken. Ik worstel. Ik twijfel. Ik heb het moeilijk. Dit alles maakt je niet minder christen maar juist meer lichaam van Christus. En als al deze dingen er mogen zijn – zichtbaar, tastbaar, bespreekbaar – dan kan er ook verandering in komen – een gebroken opstanding.