•••

Wat een heerlijke zonnige dagen hebben we al gehad, het is lente. De knoppen van struiken barsten open, bollen hyacinten, tulpen en blauwe druifjes laten weer vrolijkheid en kleur zien in de tuin. De eerste zonnestralen voelen warm aan op mijn gezicht. Ik geniet van dit seizoen.

Ook een mensenleven wordt wel eens vergeleken met de seizoenen. De lente is je jeugd, jong nieuw leven. De zomer is ook prachtig, het seizoen van verliefd worden, van relaties en misschien wel kinderen krijgen. Je bent in de volle bloei van je leven. Dan komt de herfst. Langzaam beginnen blaadjes te vallen. Een beetje melancholiek oordeel ik over mijzelf als 50-plusser dan ook, dat ik in de herfst ingedeeld zou zijn. Mijn – tot voor kort nog onder een laagje verf bedekt – haar heb ik in de coronatijd verruild voor een natuurlijke look, waar dus al veel grijze lokken in zitten. Sinds een paar jaar kan ik niet meer lezen zonder een leesbrilletje en merk ik dat de spieren wat strammer worden. Tja, ik kan er niet onderuit… het is herfst.

En na de herfst komt de winter: het pensioen, kunstgebit, rollator? En dan? Brrr koud, die winter. Het is geen leuk vooruitzicht. In onze seizoenen beginnen we gewoon opnieuw, na de winter komt weer de lente. We weten dat het in onze levens anders eindigt. Of toch niet?

Het loon van de zonde is de dood, maar het geschenk van God is het eeuwige leven in Christus Jezus, onze Heer.

God heeft ons een eeuwige lente beloofd. Wauw, dit is zo mooi! Weer prachtig jong groene blaadjes die uitspruiten. Mijn haar zal weer een bruinige kleur hebben en mijn ogen zien alles weer helder.

Ik kijk naar buiten en denk bij mezelf wat een voorrecht om al in de herfst te mogen leven, want ik ben al dichter bij de eeuwige lente.