•••

Tweeënhalf jaar geleden moest ik afscheid nemen van mijn man Louis. Als ik terugkijk naar mezelf in december 2019, merk ik dat ik sinds die tijd erg veranderd ben. Het rouwdoolhof waar ik door moet, is een weg waarop ik veel leer over mezelf, Louis, God en anderen. De afgelopen twee jaar voelde ik me zwak, kwetsbaar, uit balans, angstig. Het was zo zwaar om door te gaan zonder Louis. Toch had ik de hoop dat op een dag het verdriet niet zo’n grote invloed meer zou hebben. In die zin voelde ik me veilig: God was erbij. Dat nam niet het verdriet, het gemis, de pijn, de verwarring weg. Maar de zon komt elke dag weer op en het is weer lente geworden. Dat was ook de belofte dat voor mij het leven weer goed zou worden. Dat ik weer mijn kracht zou vinden. Dat was mijn hoop om door te gaan.

Het is moeilijk te begrijpen dat iemand tegelijkertijd zo dichtbij kan zijn maar ook zo ver weg. Ik merk dat bij sommige levenszaken tijd geen rol speelt, bij bijzondere momenten ben je zo weer terug in de tijd en voel je weer wat er zich afspeelde. Ook liefde is niet aan tijd gebonden het blijft bestaan, ook al verdwijnen de personen. Dat maakt het ook zo moeilijk. Ik merk dat wat de schrijver Manu Kierse zegt: “Wie sterft, verhuist van de buitenwereld naar het hart” steeds meer vorm krijgt. Het verdriet wordt niet minder, het is nu verweven met mijn bestaan. Ik ben niet meer zwak en uit balans. Het hoort erbij en het doet pijn, maar ik weet dat ik ‘gewoon’ door leef.

Louis zit in elke cel van mijn lichaam, in mijn hart bij alles wat ik doe en denk. Er zijn momenten dat het extra pijn doet. Bijvoorbeeld wanneer Lucas een auto koopt of als ik Roma en Lucas zo gelukkig zie, weer een verjaardag en als ik in de kerk bij het zingen Louis zijn stem hoor.

Door te mediteren vind ik mezelf en de Bron in mijn binnenste. Door mezelf te laten zien aan de Bron vindt het proces van verwerking plaats (klinkt zweverig maar dat is het niet). Ik heb één moment gehad afgelopen januari dat er vanbinnen iets opborrelde belletjes als water en als zeepbellen. Met een geluid van hele zachte belletjes borrelde het op ging het naar boven als een golf. Het ging door alles heen van binnen, door mijn ziel en lichaam alsof het schoongewassen werd. Daarna ben ik me steeds sterker gaan voelen krachtiger en wijzer.

Ik heb mezelf de afgelopen jaren herontdekt. Ik mediteer elke dag. Voor mij is dat stil zijn bij God en hierdoor groeit er nieuwe kracht in mij. Het mooiste is mijn zoektocht met God in dit proces. Het loslaten van mijn eigen kracht, van het leven dat ik zelf invul, mijn eigen wil. Het besef dat lijden me wel iets geeft is iets bijzonders. Ik begrijp het nog niet helemaal maar ik merk wel dat het zo is.

Er is een lied dat ik vaak luister de tekst gaat zo: Without some rain nothing would grow. Without some pain- how would we ever know. I love you more (I love you more. The Isaacs).