•••

God, de Vader, de Liefde, is je altijd nabij. In alles. In je vreugde en verdriet, in je gezondheid en ziekte of pijn, in je woede en je liefde, in je frustratie en je flow, in je machteloosheid en je gevoel van controle en in de moeite van je lijden. Jezus staat aan de deur van je hart, aan de poort van je levenstuin. En Hij klopt. Als je opendoet en jouw leven met Hem deelt (je vreugde, je zorgen, je angsten, je woede, je pijn, je hobby’s), dan wandelt Hij met je mee door je leven. En deelt Hij zijn leven, Zijn Liefde, Zijn vreugde, Zijn Wijsheid met jou. Je ervaart intieme verbondenheid met Hem, die het Leven is, in alles wat je bezighoudt. Hij doet dat met mannelijke en vrouwelijke liefde en zorg. Met mannelijke stevigheid, daadkracht en (soms) strengheid en met vrouwelijke zachtheid, liefde en mildheid.

Maar…….. Je moet de deur van je hart, van je leven wel opendoen. En om open te kunnen doen, moet je zelf thuis zijn in je tuin. Je zult moeten erkennen wat er in je leven is. Je moet leren thuis te zijn bij wat er ook te voelen valt in je leven en bij welke gedachten er ook door je heen gaan. Dat betekent vaak het ongemak verdragen van je pijn, je verdriet, je woede en je kwetsbaarheid. Als mensen vinden we dat vaak moeilijk. Liever rennen we ervan weg. Pijn en ongemak vermijden we maar wat graag. De fijne en blije momenten omhelzen we natuurlijk wel heel graag. Die willen we terug en zoeken we op. Logisch. Deze valkuil geldt voor mij telkens weer. Maar God ontmoet ons ook in de vervelende werkelijkheid van het moment. Pijn en ongemak is heel menselijk. Daarom moeten we dicht bij onszelf blijven, dicht bij wat er werkelijk is. Dan kunnen we de troost van de Nabije ervaren. Want Hij is daar al.

Daarom, geef aandacht aan wat je voelt, sta erbij stil. Probeer te ontdekken waar in je lijf de frustratie, woede, verdriet, machteloosheid en het gevoel van pijn zit. Sta erbij stil en verdraag het. Praat er over met iemand anders. Misschien kan je een hand op de plek van de pijn leggen. Niet om het meteen weg te wrijven of het even te fixen, maar als een gebaar van troostende aandacht voor jezelf. Begin met een minuutje, bouw het in een paar weken uit tot (een paar keer per dag) 10 minuten. Het kan wat oefening vragen, maar de Nabije, de Trooster, de God van Liefde, die er altijd al is, zal zich laten zien. Hij wacht je op, ziet altijd naar je uit. Net als de Vader deed naar de zoon die weer thuiskwam. Deze zoon verwachtte er niet veel van, stelde zich wel open, keerde terug en de Vader ontving hem met open armen, zonder enige veroordeling. Een feestmaaltijd werd aangericht.