•••

Elke keer als er in onze gemeente een doopdienst aankomt leeft bij sommigen de vraag op of ze zich wel moeten laten dopen omdat hun ouders hen al als kind hebben laten dopen. Sommigen worstelen er enorm mee omdat het gezien kan worden als overdopen of omdat het lijkt alsof dat wat hun ouders destijds deden niet goed genoeg was. Spanningen lopen dan op. Om pijn en verdriet te voorkomen wordt dan soms niet voor de volwassendoop gekozen. Of er wordt juist wel voor gekozen, met alle pijnlijke gevolgen van dien. Ik vind het enorm jammer omdat ik geloof dat er dan aan twee kanten iets heel moois gemist wordt. Laat me daarom in dit stuk uitleggen hoe ik er tegenaan kijk. Misschien helpt het jou en misschien ook je ouders om ontstane beelden zo te veranderen dat het weer tot zegen mag zijn.

Wat is de kinderdoop? Jezus zegt: “Laat de kinderen bij mij komen.” De kinderdoop is als het ware het moment waarop ouders beloven om dat te doen. Ze beloven dat ze hun kind op zullen laten groeien in en met de liefde van Jezus, dat hun kind Jezus mag leren kennen, bij Hem mag komen. Wat is de volwassendoop? De volwassendoop is het moment dat we zelf bewust ervoor kiezen om Jezus te volgen. We zijn dan met Hem begraven én met Hem opgestaan in een nieuw leven.

In de vroege gemeente zien we dat de doop vaak het moment van geloofsbelijdenis was. Ze kenden niet zoiets als een zondaarsgebed. Maar op het moment dat ze zich bekeerden maakten ze dat direct kenbaar door zich te laten dopen. De doop was hun getuigenis van ‘Ik geloof in Jezus en ik ga Hem volgen’ – een moment van een nieuwe weg inslaan. Het was een commitment aan de weg met Jezus. Misschien moeten we de doop veel meer plaatsen in dit Bijbelse denkbeeld van op reis zijn met Jezus. Want de taal van de Bijbel is uiteindelijk een taal van onderweg zijn, van volgen, van gaan, van ‘Ik ben de weg, de waarheid en het leven’.

Als we dan kijken naar de kinderdoop is de vraag of een kind echt zelf heeft gekozen of ervan heeft getuigd om die weg te gaan. Ik denk het niet. Maar de ouders hebben wel beloofd dat ze hun kind op weg zullen helpen met Jezus. Voor John Wesley was de kinderdoop een belangrijk genademiddel. We dompelen als ouders als het ware onze kinderen onder in de genade van God om die weg met Jezus te gaan.

En lieve ouders, hoe mooi is het dan als je kinderen volwassen zijn en er vervolgens zelf voor kiezen die weg te blijven gaan—de weg waar jij zo je best voor hebt gedaan, omdat je wenste dat ze deze mogen ontdekken als hun belangrijkste op de reis in leven en geloof. De volwassendoop is dus wat mij betreft geen overdoen omdat datgene wat ouders hebben gedaan met de kinderdoop niet goed genoeg was. De volwassendoop is juist een bevestiging van datgene wat ouders er van kinds af aan in hebben gelegd.

Het kind dat nu volwassen is en zich laat dopen zegt dus niet: “Ik moet nog een keer, want mijn ouders deden het niet goed.” Ik begrijp dat je het zo kan horen omdat de nadruk altijd lag op de handeling van dat moment en minder op de weg die de handeling aanwijst. De pijn is dan groot als het voelt alsof je handelen niet goed genoeg was. Maar dan missen we iets heel kostbaars. Want hier is wat het volwassen kind dat zich laat dopen eigenlijk zegt: “Goed gedaan lieve ouders! Dank jullie wel dat jullie mij die weg hebben laten zien! En ik kies er nu ook zelf voor om Jezus te volgen. Ik blijf die reis maken die jullie mij hebben laten zien en voorgeleefd.” De volwassendoop is een vervulling van de belofte die ouders hebben gedaan bij de kinderdoop.

Lieve ouders, ik hoop dat je dit mooie moment niet wilt missen van de vervulling van de belofte die jij ooit hebt gedaan met die kleine baby in je armen. Wat een zegen en wat een feest dat je kind nu volwassen is en nog steeds onderweg is met Jezus. Goed gedaan!

Lief volwassen kind, ik hoop dat je dit mooie moment niet wilt missen om te getuigen van je commitment aan de reis met Jezus in leven en geloof. Je gaat misschien twee keer door het water maar het is één weg. Ga ervoor!