Samenvatting

Dennis legt in zijn preek van deze week uit hoe we aan het worden zijn wie we allang zijn. Hoe we groeien om te worden wie we al zijn. Hoe raar is dat? En hoe logisch eigenlijk ook. Het deed me denken aan een filmpje wat ik van de week zag. Het laat een eicel zien op het moment van conceptie. Als de zaadcel de eicel bevrucht is er een moment van licht te zien. De wetenschappelijke verklaring is dat er miljoenen zinkmoleculen van de wand loskomen. Maar eerlijk, niemand weet zeker waarom dat gebeurt, wat het betekent en  zelfs niet waarom dat een lichteffect heeft. Dus zo wetenschappelijk is de verklaring helemaal niet.

Al snel vond ik een bijbelse verklaring. Althans… ook daarvan kunnen we niet met zekerheid zeggen dat het een verklaring is, maar ik vind het net zo logisch als de wetenschappelijke… of misschien wel beter. Je kent misschien de bijbeltekst “Christus is het licht wat ieder mens verlicht”. Misschien heb je er nooit over nagedacht, maar waarom is er voor die woorden gekozen? Waarom is er licht wat mensen verlicht? En die woorden worden veel vaker gebruikt in dergelijke contexten in de bijbel. Zou dat hiernaar kunnen verwijzen? Dat op het moment van conceptie het licht van Christus in ons  bestaan komt? Ik vind het een prachtig idee.

Zo verlicht Christus ieder mens – niet een paar uitverkorenen, maar ons allemaal. Zo heeft God ons allemaal geschapen naar Zijn beeld. We zijn allemaal, vanaf het eerste begin, beelddragers, lichtdragers. We dragen God, Christus, in ons. Het is er allemaal al.

Dan gaan we groeien… of ontwikkelen. Dat vind ik er ook zo’n mooi woord voor: ont-wikkelen. Het is er allemaal allang – vanaf het begin in ons gelegd. Maar het leven, onze menselijke natuur, legt er laagjes omheen, die we dan weer ‘ont-wikkelen’ om te worden wie we eigenlijk al zijn. Het is als een zaadje waarin al het benodigde voor de boom al in zit, maar wat wel eerst ‘stuk’ gaat voor het tot groei kan komen. Het is de oude mens, waar de nieuwe schepping al in verborgen ligt… en ga zo maar door met de metaforen.
Dat groeien, dat gaat vanzelf, dat doet God in ons en door ons. Dat is onze goddelijke natuur, zou je kunnen zeggen. Daartoe zijn we voorbestemd, gemaakt met dat doel of die bestemming. Maar dat ont-wikkelen, het afpellen van de laagjes van het leven … dat vinden we vaak erg moeilijk. Soms omdat we bang zijn voor de veranderingen die dat meebrengt. Onze menselijke natuurlijk wil graag de zekerheid van dingen die hetzelfde blijven. Soms is het ook zo dat het moeilijk is omdat die laagjes nogal vastzitten of hardnekkig zijn – en dan hebben we hulp nodig.

Je kunt het ook zien als obstakels die ons tegenhouden op de weg van Jezus volgen. Dat Jezus volgen de groei is waartoe we bestemd zijn, maar dat er dingen zijn (overtuigingen, angsten, patronen) die onze groei belemmeren. Kun je je daar iets bij voorstellen? Welke patronen, overtuigingen, angsten, ideeën, situaties houden jou tegen om te zijn of te worden wie je werkelijk bent, om het licht te zijn wat al bij je conceptie in je is gelegd? Praat er eens over met anderen! Om herkenning te vinden, en ook om ideeën op te doen over hoe het anders kan.

Kun je dromen van wie je zou zijn, als je al die dingen zou laten gaan. Als je jezelf zou kunnen laten gaan? Als je gewoon zou groeien tot de mens – de nieuwe schepping die je aan het worden bent èn al bent? Wat heb je nodig om dat werkelijkheid te laten worden?