Samenvatting

Rouw voelt vaak als een grot: een plek waar het licht verdwijnt, je richting kwijtraakt en je gedachten troebel worden. In het begin is er nog iemand bij je met een deken of een lampje, maar op een dag sta je dieper in het donker dan je dacht. Dit beeld – uit het verhaal van The Cave of Grief – helpt woorden te geven aan wat verlies met een mens doet.

Richard Rohr beschrijft hoe de Maasai jonge mannen leren huilen in de Caves of Grief: niet alleen om hun eigen pijn, maar om de wereld. Tranen worden zo een teken van verbondenheid en volwassenheid. Rouw kan een mens zachter maken, wijzer, menselijker; het is de prijs van liefde.

In de Bijbel wordt rouw nooit alleen gedragen. Job zat zeven dagen in stilte met zijn vrienden. In het huis van Jaïrus huilde de hele gemeenschap. En het boek Klaagliederen laat zien dat verdriet zelfs een plaats krijgt midden in Gods Woord. De stad ligt in puin, de dichter voelt verlatenheid, maar juist midden in hoofdstuk 3 gebeurt iets: een omkering van binnenuit. Hij roept woorden van hoop terug naar zijn hart:

De omstandigheden veranderen niet, maar de binnenkant van de mens wel. Hij herinnert zich Gods hesed (liefdevolle trouw) en rachamim (teder mededogen). Dat herinneren ís een daad van geloof – alsof hij in het donker een kaars aansteekt.

Onze tranen kunnen ook zo’n gebed zijn. Ze zeggen wat woorden niet kunnen: dat we blijven voelen, blijven hopen dat God nabij is, ook als we Hem niet ervaren. In gedeeld verdriet wordt het donker niet kleiner, maar wel dragelijker. En elke traan fluistert: het licht heeft het laatste woord niet verloren.