Vanochtend (19/2) rond 8:30 uur keek ik naar ‘De Verwondering’, een programma van Annemieke Schrijver. Het interview raakte mij en ik moest terugdenken aan mijn eigen leven. Angst kreeg ik, onbewust, met de paplepel ingegoten. Als gevoelig jongetje had ik daar veel last van en ben ik nu (51 jaar) nog deels bezig dat te verteren en te transformeren. Nog regelmatig kan ik als volwassene als verlamd reageren vanuit kinderlijke angst. Als 10-jarige ben ik, vanwege angst en onzekerheid, een week of 4 niet naar school geweest. Het zijn niet de dingen die gebeuren, maar hoe je er op reageert, wat bepalend is voor wat het met je leven doet.

Vanochtend zag ik mezelf, overigens niet voor het eerst, als 10-jarige terug op het schoolplein. Ik voelde mij erg bang, alleen en verdrietig. Wat ik zelf soms doe en als psycholoog met mijn cliënten ook doe is om stil te staan bij een vervelende gebeurtenis uit de jeugd. En dat ik dan als volwassen persoon de ‘kleine ik’ ga helpen. Zo deed ik dat deze ochtend. Ik zocht, met hulp van God, de kleine, bange en eenzame Han weer eens op. Jezus en God staan immers boven de tijd. Wat me deze ontmoeting opviel, was dat de ‘jonge ik’ zich niet echt wilde laten helpen. De 10- jarige Han lijkt liever bang te blijven. Blijkt ‘liever’ vast te houden aan wat hem is aangedaan. En is daarover nog altijd, verborgen, boos, nee, woedend. De ‘kleine ik’ zit daar stilletjes boos te zijn en maakt het leven, anderen, zichzelf, heimelijk allerlei verwijten. Hij wil nog steeds ongedaan maken wat hij heeft meegemaakt en wil nog altijd wraak. Maar hierdoor vindt de kleine (en daarmee ook de volwassen) Han geen genezing en bevrijding. En blijf ik nu soms nog verlamd reageren vanuit angst en leef daarin vanuit de oude mens Han en niet uit mijn ware ik, uit God. Ik doe hiermee mijzelf en anderen met regelmaat te kort. Ik, de volwassen Han, vroeg het jonge deel in mij, wat hij voelde (en hielp hem die gevoelens te uiten), wat hij nu echt wilde en nodig had. En vroeg hem of hij zich echt wilde laten omhelzen en helpen door de Liefde van God en hierdoor sterk en moedig te worden of boos bang en eenzaam te blijven. Samen waren we het, na 41 jaar, snel eens. Ik erkende de boosheid en de wraakgedachte waaraan ik vasthield en ik geloof echt, dat ik hierdoor weer een stap verder geworden ben wie ik ben. De preek van ds. Dennis Mohn afgelopen zondag over het toekeren van de andere wang sloot naadloos aan op wat ik ervaarde.

Een oefening om je hierin te helpen. Sta eens stil bij een terugkerend naar gevoel als reactie op een alledaags voorval. Wat is je emotie, wat denk je? Neem een paar minuten om het gevoel goed te voelen. Vraag God om leiding en steun. Doet het gevoel je denken aan een situatie uit je jeugd? Ga niet graven in je verleden. Wat gebeurde er toen? Wat is je houding? Maak zo mogelijk als volwassen jij contact met deze kleine jij. Benader het liefdevol zoals God zou doen. Laat dat deel vertellen en uiten wat het voelt en wat het nodig heeft. Nodig het deel uit in het Licht te komen, vertel het over de Liefde, moedig het aan een keuze te maken richting het Leven. Vaak moet een dergelijke dialoog een paar keer worden herhaald in de loop van de tijd om het nieuwe sterker te maken. Deel wat je ervaarde met een naaste.