Als je op Google zoekt naar een afbeelding van ‘werkende moeder’, krijg je onder andere deze afbeelding te zien. Nog niet zo heel lang geleden, was dit mijn ideaalbeeld van de perfecte moeder en dacht ik dat ik dit moest kunnen/nastreven om gelukkig te zijn. Ik streefde het beeld, na dat ik dacht dat de maatschappij had van de perfecte moeder. De perfecte moeder werkt, sport, eet gezond, doet vrijwilligerswerk, helpt op school, voedt haar kinderen op tot engeltjes, is de perfecte vrouw en vriendin.
Het nastreven van dit ideaalbeeld, gecombineerd met een dosis perfectionisme, onzekerheid en verantwoordelijkheidsgevoel, zijn de ideale ingrediënten voor mijn burn-out. Maar ik liet me niet zo makkelijk uit het veld slaan en ging vol goede moed re-integreren, onder het mom van: “Alle moeders kunnen dit toch, dan kan ik het toch ook!” In mijn drang naar het perfecte plaatje en het streven naar perfectionisme, negeerde ik weer de signalen en ging het al tijdens het re-integreren weer mis: Ik kon niet meer!
Met heel veel tijd en hulp kwam ik tot het besef dat dit niet míjn ideaalbeeld is en kon ik het eindelijk loslaten. Ik had al die tijd waarde gehecht aan en gelooft in zaken, waarvan ik dacht dat ze mij gelukkig zouden maken, maar het tegenovergestelde gebeurde. Dit besef voelde als een bevrijding en gaf moed om de keuze te maken om te stoppen met werken.
In al die jaren had ik ook God geen ruimte gegeven. Ik ging naar de kerk, ik luisterde, zong de liedjes en probeerde betrokken te zijn. Ik kon het me echter maar moeilijk voorstellen dat mensen een relatie hadden met God. Ik had nooit het gevoel gehad dat ik een relatie had met God. In werkelijkheid had ik in mijn streven naar perfectie zelf geen tijd gehad voor God en mijzelf ook geen ruimte gegeven om een relatie op te bouwen.
Op dit moment ben ik geen carrièrevrouw, ik eet echt niet altijd gezond, mijn kinderen zijn lief, maar echt geen engeltjes en mijn huis is ook niet altijd schoon. Maar er is iets veel belangrijkers, er is nu berusting. Geen twijfel meer, niet meer onrustig zoeken en streven naar geluk. Er is rust in huis, rust in mijn relatie en bovenal ik kan nu een relatie met God opbouwen. Ik durf nu te geloven en te vertrouwen dat ik werkelijk een kind van God ben en dat Hij voor mij zorgt.
Het klinkt misschien allemaal heel mooi en gemakkelijk, maar het was een lange onzekere tijd en het heeft een hoop energie en tranen gekost. Nu ik achteraf terugkijk op die periode, durf ik te zeggen dat God dit hele proces bij mij was en dat dit proces heeft geleid tot het maken van de juiste keuze. Dit is absoluut niet het eindstation, maar wel een belangrijke stap in mijn geloof.