De machthebbers van deze wereld dreigen steeds openlijker met geweld. Zij tonen hun indrukwekkend wapentuig om hun kracht te laten zien. In de tijd van Jezus was het niet anders. Ook had de kerk zich ondergeschikt gemaakt aan die macht. Jezus verkondigde een heel ander koninkrijk. Een koninkrijk van vrede en liefde, zonder geweld, zonder macht en begeerte. Hij riep de mensen op dat koninkrijk nu binnen te gaan. De boodschap van Jezus was aantrekkelijk, zeker door de tekenen die hij deed. Helaas begreep bijna niemand, ook de discipelen niet, de echte betekenis.
Jezus verkondigde een geestelijk koninkrijk met ook grote gevolgen voor de wereld. Hierdoor voelden zowel de Romeinen als de kerk zich bedreigt. Ze spanden samen om hem te kruisigen. Kruisiging was een straf die werd opgelegd aan opstandige slaven en aan mensen die de positie van de keizer bedreigden. Met Pinksteren begrepen de discipelen, door de Geest, de boodschap pas echt. Zij gingen, net als Jezus, een ander koninkrijk verkondigen. Een koninkrijk van vrede met Jezus als Heer. Omdat de Romeinen die boodschap nog steeds als bedreiging zagen, werden ze bijna allemaal vermoord.
De boodschap sloeg desondanks aan. Veel mensen kozen voor de weg van Jezus. Toen Constantijn keizer werd, ging het fout. Hij zette het kruis op de schilden van zijn soldaten en verklaarde de Christelijke kerk tot staatskerk. De kerk werd onderdeel van het koninkrijk van de macht en dus niet meer tegengesteld hieraan. De kerk werd medeplichtig aan geweld. Kenmerk van de nieuwe positie van de kerk was dat er maar één invulling van geloof mocht zijn. Daarvoor was er ruimte voor eigen invulling in het volgen van Jezus. De dwang tot eenduidigheid maakte scheiding tussen wie er wel of niet bij hoorde. Anders denken, zijn en doen werd levensgevaarlijk. De kerk kreeg macht en de liefde verdween.
Het begrip van de boodschap van Jezus veranderde in de loop der eeuwen. Het koninkrijk van de vrede nu, veranderde in het koninkrijk van vrede bij de wederkomst. Dat is vast niet wat Jezus bedoelde. Met het ‘Onze Vader’ bidden we iets anders. ‘Laat uw koninkrijk komen en uw wil gedaan worden op aarde zoals in de hemel’ spreekt over nu. Een koninkrijk van nu tot in de eeuwigheid. Christenen lijken zich te hebben neergelegd bij een koninkrijk dat later komt. Maar hoe worden de zonen Gods dan openbaar?
Stel je eens voor dat alle christenen gaan leven als inwoners van het koninkrijk van vrede. Dat zou de wereld ingrijpend veranderen. Onmogelijk? Jezus vraagt het wel: ‘Je moet me niet aanbidden, je moet me volgen’. De eerste christenen deden het en kregen deel aan dat vrederijk. Er zijn ook de afgelopen honderd jaar mensen geweest die hebben ingezien dat de weg van geweld doodlopend is. Mensen als Mahatma Ghandi, Martin Luther King Jr. en Nelson Mandela volgden de weg van Jezus. Ghandi zelfs als hindoe. Keuzes die de eerste twee, zoals zovelen, met de dood moesten bekopen.
Het is voor jou en mij een vraag hoe we Jezus volgen in alle facetten van ons leven, op alle plaatsen waar we zijn. Dat geeft vrede in je hart maar heeft wel ingrijpende consequenties. Natuurlijk is het een worsteling. Gelukkig zijn er velen voorgegaan dus is het niet onmogelijk. ‘Amazing Grace’ is voor mij een bemoedigend lied op de weg van het volgen van Jezus.