•••

Het is een nazomermiddag en de zon schijnt. Ik ben houtblokken in het houthok aan het stapelen. Ik begin de stapel met de grootste robuuste houtblokken onderop te leggen zodat er een stevig fundament ontstaat. Dan volgen de andere blokken. De meeste laten zich gemakkelijk stapelen maar sommige zijn lastiger. Ze hebben een uitsteeksel waardoor er ongelijkheid in het geheel ontstaat. Maar telkens weer ontdek ik een ander blok met een uitsteeksel die het gat weer mooi opvult. Ze lijken elkaar aan te vullen.

Al vele jaren doe ik dit. Mijn man zaagt de bomen en klieft het hout en ik zorg ervoor dat het houthok wordt gevuld. Echter deze keer gaan mijn gedachten naar een beeld van de gemeente. Elk stuk is uniek en heeft zijn eigen vorm maar samen vormen we één geheel. De kleintjes en de eigenzinnige exemplaren met de meest rare vormen krijgen de beste plek, boven op de stapel. Ik kom niet in de verleiding die grillige moeilijk te stapelen stukken aan de kant te leggen. Immers ook zij geven mij warmte. Hoe klein, groot, raar en grillig exemplaar het ook is, het is een onderdeel van het geheel.

Soms worden stukken hout weggeroof uit ons houthok. De schuldige is onze hond die ook erg van stokken en stukken hout houdt om mee te spelen. Het lukt me niet altijd dit te voorkomen. Maar wanneer het gebeurt, ga ik op zoek in de tuin en als ik zo’n blok gevonden heb, breng ik het terug bij de rest van het hout.

De stukken die ik het meest zorgvuldig uitzoek zijn de zijstukken, die de hoeken van de rij vormen. Deze moeten er namelijk voor zorgen dat de rij niet gaat rollen en stevig blijft staan. Ze fungeren als een soort pilaren. De eigenschap die deze blokken moeten hebben is vooral dat ze moeten samenwerken. Twee aan twee moeten ze gezamenlijk de last dragen. Hoekstukken… dat brengt mij naar het beeld van de Hoeksteen. De vergelijking gaat niet helemaal op maar uiteindelijk toch meer dan onze bouwstijl met keurig rechte bakstenen. Jezus, de Hoeksteen die door de bouwers veracht werd, maar ervoor zorgt dat het gehele bouwwerk stevig blijft staan.

Zomaar een klusje… en een overdenking, wat kunnen eenvoudige dagelijkse dingen je dicht bij de Heer brengen. Zou Jezus daarom zoveel in gelijkenissen hebben gesproken?

Dank U Heer dat ik een onderdeel van Uw Koninkrijk mag zijn en dat mijn grillige vormen U niet afschrikken. U bent mijn Hoeksteen, een stevig fundament die zorgt dat ik niet wegrol en mij beschermt tegen de rover. Maar mocht ik ver afdwalen, dan zoekt U mij en brengt mij weer thuis.