•••

Ruim 35 jaar zoek en vind ik steeds meer mijn weg in het leven. Hoewel ik er regelmatig weinig van snap. Wat ik wel scherper zie en ervaar: ik leef in Hem. Daar is het goed. In God is Leven, Liefde en Goedheid.

Niet zelden vertoef ik in een heel andere bewustzijnstoestand. In een toestand van onzekerheid, van boosheid, vertwijfeling, dwangmatigheid of vervelende strijd (met mij zelf, een naaste of een zaak). Mijn zoeken in het leven gaat er vaak om hoe ik in Hem blijf in denken, doen en ervaren. Paulus zegt: “Als ik het goede wil doen, Is het kwade bij me.” Zo voelt het regelmatig voor mij: ik wil dit wel vanuit en met God doen, vanuit liefde, maar angst of boosheid lijken te winnen. Het lukt niet om mijn oog gevestigd te houden op God. Ik strijd de strijd verkeerd. God is er nog wel, maar ik vertrek en volg het pad van mijn ego, mijn overlevingsstrategieën. Een pad waarop ik de aanwezigheid, goedheid en voorzienigheid van God wantrouw.

In mijn zoeken in het leven hebben psychologie en spiritualiteit altijd beiden een rol gespeeld. Zo leert de Zijnsoriëntatie (ZO) mij mooie dingen in het leren voeren van de goede strijd. In de ZO wordt gesproken over ‘het huis van je ouders’, het denken en doen wat je kiest en leert door je opgroeien in je gezin van herkomst. Het zijn conditioneringen en automatische reactiepatronen, je overlevingspatronen. De patronen waar de Liefde van en het verbonden zijn met God (nog) weinig bewuste ruimte krijgt. We bekijken en beoordelen het leven vaak door de bril van ‘het huis van onze ouders’. Dat huis moeten we verlaten, leert de ZO en zegt ook de Bijbel.

De ZO spreekt ook van ‘het huis van Zijn’. Het (innerlijke) huis van God, van de Liefde, van goedheid. Door ons oog gevestigd te houden op God, ontwikkelen we een andere manier om naar het leven te kijken. Dat kun je oefenen! Je kunt leren om je bewust te zijn van wat in je leeft.

Een oefening (vanuit de ZO) die ons kan helpen is de volgende. Neem een moment om – op je eigen manier (zingen, muziek luisteren, mediteren, stille tijd) aan te komen in het huis van Zijn. Haal dan vanuit die rust een stressvolle situatie uit je leven voor de geest. Stel het je voor, waar gaat het over, wie is erbij betrokken, wat voel je, wat denk je? Laat het toe. Dit geeft meestal spanning, je ademhaling wordt hoger, je trekt je schouders op, je krijgt meer gedachten. Als dit gebeurt, ga je weer terug naar het ‘huis van Zijn’ en blijft daar weer even. De rust keert vaak terug. Zo ga je een paar keer heen en weer. Je krijgt een ruimere blik op de situatie. Je gaat je zelf, de eventuele ander in de stresssituatie en wat er tussen jullie gebeurt steeds meer zien zoals de Liefde het ziet. Je prikt door je eigen angst heen en door de boosheid van de ander, door de verwijten die er worden gemaakt. Je ziet alleen geliefde kinderen van God, die het goede zoeken, weliswaar soms op een kromme manier. Ook dit vraagt de nodige training. Het valt me regelmatig tegen hoe lastig het is.

Een belangrijke en saboterende valkuil, zowel individueel en collectief als gemeente, is dat we het stressvolle, nare in ons leven wegstoppen, het er niet over willen hebben. We nemen liever een biertje, werken wat langer door, doen liever wat leuks, we zingen nog een paar liederen. Dan kan God geen heling brengen in het pijnlijke. Of we gaan wel naar God, maar ‘vergeten’ dan met de gevonden rust en kracht vanuit God echt te dealen met de moeilijke situatie. Dan gebruiken we God als een doekje voor het bloeden. We vergeten de goede strijd te strijden en we groeien niet.

We hebben in deze strijd elkaar als leden van het lichaam van Christus hard nodig. We kunnen elkaar in de strijd erop wijzen dat God er ook nog is en elkaar de vraag stellen ‘wat zegt God hierin’, laten we samen stil zijn, bidden, zingen en tot rust komen bij God en van daaruit eens opnieuw kijken naar de situatie. Dat kan in een zondagsdienst, in een TVK, in een ontmoeting thuis, tijdens 3Day, bij een vergadering. Samen elkaar God voorhouden, samen goed nieuws zijn.