•••

Onlangs zag ik mijn eerste Marvel-film: Doctor Strange in the Multiverse of Madness. Ik weet dat er mensen in onze gemeente gek zijn van dit soort films maar het had mij gewoon nooit zo getrokken. Zonder echte reden overigens. Van deze had ik de trailer gezien en die vond ik zo spectaculair en het personage Doctor Strange sprak me aan, dus… Twann en ik gingen er naar toe.

Het was echt een leuke film, inderdaad met veel spektakel en dan ook nog in 3D. Ik ga er verder niets inhoudelijks over zeggen, op één ding na. Ik vond één ding op het randje van storend. Hetzelfde ‘ding’ als waarom ik niet hou van Lord of the Rings. Ik snap dat de grote lijn van het verhaal mooi is, maar ik word gek van de herhaling in de verhaallijn. Steeds opnieuw is het ‘we gaan op reis, we komen te staan tegenover een onoverwinnelijke overmacht, we winnen toch, we reizen verder, we komen te staan tegenover een onoverwinnelijke overmacht, we winnen toch, we reizen verder, herhaal-herhaal-herhaal, tot het einde van de film, waarin het dan nog net allemaal goed komt – en dat wist je al.

Ik dacht tot nu toe dat ik dat niet leuk vond, omdat het me ging vervelen én omdat ik gewoon niet zo hou van al die grootse vechtscènes.

Maar opeens dacht ik van de week: “Misschien vind ik het ook wel niet leuk, omdat ik precies dát niet zo leuk vind aan het hele leven…” Ik wil en ga echt niet klagen over mijn leven, dat is niet mijn bedoeling en ook echt niet nodig; het is meer een algeheel gevoel. Het gevoel dat het leven eigenlijk bestaat uit steeds opnieuw grote obstakels overwinnen, die soms echt onoverkomelijk lijken, het toch doen en dan weer door om bijna meteen voor de volgende te staan… en dat ik dat soms gewoon echt zwaar vind. En dat ik dat bovendien zo vaak in mijn werk zie bij anderen voor wie de obstakels nog veel groter zijn en het nog veel zwaarder en moeilijker is. Misschien zijn deze films gewoon wel te ‘confronterend’ voor mij.

Ik ga daar nog eens over nadenken, en ik weet niet of ik de films er leuker van ga vinden, maar dat is ook niet mijn doel. Het deed me in ieder geval denken aan mijn eigen voorbeeld over mijn vader uit de Pinksterpreek; ook ik leef te vaak zonder het besef dat de overwinning behaald is. Als ik tegenover de obstakels van het leven sta, moet ik mezelf echt meer herinneren aan het feit dat – in Christus – het obstakel al overwonnen is. Dat Zijn kracht en macht in mij wonen en ik daar in mag gaan staan. Het leven voelt soms ook als een weg vol obstakels, maar als je de hoop van de Nieuwe Schepping vandaag al in de praktijk brengt (door de weg van de Liefde te gaan), mag jij, en ook ik, in Zijn overwinning staan – dan lijken de obstakels niet zo onoverwinnelijk en hóef je misschien niet eens zo hard te vechten. Misschien mogen we elkaar daar ook wel wat vaker aan herinneren…