Onlangs vroeg ik me af welke talenten we allemaal hebben. En welk effect het zou hebben als we al deze talenten zouden inzetten voor de gemeente.
Eén van de kenmerken van een diamant is dat deze transparant is. Als ik kijk naar onze gemeente merk ik dat we best transparant durven te zijn als we praten over onze levens en onze band met God en daarbij open en eerlijk met elkaar omgaan. Een ander aspect van de diamant is al de verschillende vlakken. Dat zie ik terug in het feit dat we een bijzondere groep mensen zijn met verschillende achtergronden, politieke voorkeur, geaardheid en vele verschillende meningen. Dat is het gave aan onze gemeente. Ook bezitten we vele talenten, waaronder wellicht wel vele onontdekte talenten. Want velen hebben nare ervaringen meegemaakt. En misschien heeft een nare ervaring ertoe geleid dat je niet uit je comfortzone durft te stappen om je talenten te ontdekken. Misschien waren er negatieve en kwetsende opmerkingen of had je het gevoel dat mensen niet openstonden voor je talent. Misschien zijn er dingen in het verleden gebeurd waardoor je wordt weerhouden om je talent te ontdekken. Toch denk ik dat God jou en mij uitdaagt om uit die comfortzone te stappen en moedig te zijn, zodat we onze talenten kunnen ontdekken en ze kunnen inzetten om Gods koninkrijk verder uit te bouwen. Natuurlijk is dat niet altijd makkelijk als je echt angstig bent dat het mis gaat. Niet lang geleden worstelde ik daar zelf mee. Tot een van de coaches bij Rotsvast aan mij vroeg hoe het kwam dat de ontwikkeling die in in sneltreinvaart had gemaakt tot stilstand leek te zijn gekomen. Het was voor mij een confronterend moment. Ik koos ervoor om transparant te zijn. Om mijn tranen te laten zien en uit te spreken welke angst mij tegen hield.
Durf je transparant te zijn voor God? Durf je open naar God te zijn over wat je bezighoudt en misschien tegenhoudt. Of vind je het spannend omdat het gevolg is dat je er iets mee moet doen? Weerhoud dat je ervan open te staan voor Gods geest? Of is het angst om te falen, of angst om jezelf te verliezen als God je verandert? Ik ben vaak bang om te falen. Toch probeer ik stappen te zetten omdat ik vooruitgang wil in mijn leven. Lang niet alles gaat zoals ik het in gedachten heb. Ik probeer falen als leermomenten te zien. En hoe mooi is het dat, in wat ik ervaar als falen, God toch lijkt te werken! Het is belangrijk dat je uit je comfortzone durft te stappen om je talenten te ontdekken. Maar meer nog is het belangrijk dat je je open durft te stellen voor Gods geest. Dan kan er verandering komen, ook in dat wat je tegenhoudt iets voor de wereld te betekenen, in dat wat je tegenhoudt Gods liefde te ontvangen en een mooier mens te worden. Juist dan zal je authentieker worden en meer jezelf, zoals God je heeft bedoeld.
Dat een diamant transparant is betekent dat het licht erdoorheen kan schijnen. Als we de gemeente als diamant zien en Gods licht schijnt daar doorheen, dan schijnt Gods licht naar verschillende kanten en door ieder vlak met een unieke kleur de wereld in. Wat weerhoud je er nog van, om open te staan voor Gods geest?