•••

Herinneringen: we hebben ze allemaal. Goede herinneringen maar ook vervelende. Herinnering aan wat mensen ons in het verleden hebben aangedaan en hoe we daardoor zijn beschadigd. In mijn leven heb ik geleerd hoe belangrijk het is om het stof van mijn voeten te schudden en door te gaan. Dat houdt niet in dat ik ontken dat het stof er was, maar ik moest op een punt in mijn leven komen waar ik de ander mijn wonden niet meer aanrekende en niet meer van de andere verwachtte dat hij mijn wonden genas. Een punt waarop ik ervoor koos anderen te vergeven en de wonden littekens te laten worden, met hulp van God. Alleen zo kon ik verder.

In augustus 2018 moest ik veel denken aan mijn vader. Mijn vader koos ervoor er niet te zijn voor zijn gezin. Daarnaast schuwde hij geen geweld. Tot mijn vierde jaar leefde ik in deze situatie. Toen besloot mijn moeder met mij en mijn broers te vluchten. Een jaar lang hebben we in diverse opvanghuizen gewoond. Daarna kregen we een huis in Oud-Beijerland. Helaas kende die periode veel angstige en wanhopige gebeurtenissen omdat mijn vader ons stalkte. Ik heb altijd de vraag gehad: waarom doet een vader dit?

Een aantal van mijn tekortkomingen legde ik bij mijn vader neer. Uiteindelijk werd ik me ervan bewust dat ik mijn vader moest vergeven en de verantwoordelijkheid over mijzelf moest nemen. Daar ging een periode van een aantal jaar overheen. Tot dat moment in augustus waarop ik om de een of andere reden weer veel terugdacht aan mijn vader.

Op een maandagmiddag ging ik op mijn knieën en sprak het opnieuw uit: “Pa, ik vergeef je; dat betekent dat ik niks meer met je te maken heb en mijn eigen weg ga om een goed leven te leiden, een leven dat vrucht zal dragen voor mezelf en anderen.” Ik was nu verantwoordelijk voor mijzelf. Een proces dat God jou en mij heeft toevertrouwd om door te maken. Een proces waarin je mag leren je verleden te omarmen. Waarin je mag leren te aanvaarden dat je gelieft, gewild en goed bent. Ik leer stil te staan en te erkennen waar ik me zelf laat hinderen omdat ik soms moeite heb met vergeven en dingen loslaten. Helemaal vlekkeloos gaat dat niet altijd maar ik heb vrienden om mij heen die mij erop wijzen. En ik kan dan niet anders dan erkennen.

Na die maandagmiddag dat ik mijn vader vergaf, kwam ook die dinsdagochtend… Mijn broer belde mij op en vertelde: “Gisteren was er politie aan mijn huis en ze waren ook bij jou aan de deur. Ze hebben verteld dat je vader onlangs is overleden.” Mijn wereld stond op zijn kop. Ik heb nooit een band met mijn vader gehad. Ik ervoer opluchting maar ook hoe gebroken deze situatie was. Mijn broer en ik hebben ervoor gekozen om hem met ooms en tantes een sobere maar respectvolle begrafenis te geven.

Er blijven vragen zonder antwoorden. Maar het was ook de afsluiting van een periode. Ik heb mij toen de vraag gesteld: wat voor erfenis wil ik achterlaten in deze wereld? De weg ernaartoe is vergeven en met God het proces ingaan. Want ik ben een kind van de allerhoogste en God is mijn Vader. De talenten en gaven die ik heb, wil ik inzetten tot opbouw van Gods koninkrijk.

[fbcomments width=”100%” scheme=”dark”]