De maand juni was een bijzondere maand voor ons. Vijf mensen (van heel dichtbij tot iets verder af) zijn ons ontvallen. Mensen in mijn omgeving en ook Ed en Dennis zeggen vaak dat er bijzondere dingen kunnen gebeuren rondom het overlijden en dat het dikwijls een getuigenis is van de degene die ons ontvalt. Zelf heb ik daar altijd moeite mee gehad want de dood is zo definitief en wat kan daar nu mooi of zelfs bemoedigend aan zijn! Nee, ik zag alleen maar het verdriet en het gemis! De gebeurtenissen van de laatste tijd hebben me doen inzien dat onze God weldegelijk ook werkt in en door de dood en dat Hij ervoor zorgt dat – hoe moeilijk ook te geloven – het lijden te dragen is en dat er bemoediging en troost gevonden kan worden in Hem, maar ook in degene die overlijdt.
Het meest nabij was het overlijden van de moeder van Cynthia. Ze was heel ziek en boos op God dat ze geen 100 mocht worden maar op haar 85e moest overlijden. Ze wilde ook eigenlijk niet dat de dominee langs zou komen. Ze wilde liever niet over God praten. Na wat discussie tussen mijn schoonmoeder en haar dochters ging ze toch akkoord met een bezoek van Dennis. Dat heeft Dennis geweten: ze zou hem wel even zeggen wat ze ervan vond. Hij heeft respectvol, overtuigend, liefdevol en duidelijk met haar gesproken. Wat zijn we als gemeente gezegend met een jonge dominee die aan een vrouw van 85 jaar God heeft laten zien.
De week erop verhuisde ze naar het hospice in Vlaardingen. Weer was God erbij: één van de vrijwilligers daar is Niek Labree. Hij ging met haar in gesprek en natuurlijk vond mijn schoonmoeder ook dat niks maar plotseling wilde ze die zondag erop naar de kerk. Zo mocht ook Niek als boodschapper van onze Heer dienen! Dennis heeft haar in een tweede bezoek nog eens duidelijk gemaakt dat God zeker wel van haar hield, ja, ook van haar.
Haar naar de kerk krijgen was een operatie op zich. Eigenlijk ging het niet: te veel pijn, het einde naderde. Maar wat wij ook zeiden, zij wilde naar de kerk, dus zo geschiedde. In dankbaarheid kunnen wij terugkijken op die dienst. De preek van ds. David van Beveren was voor haar en ons een troost en bemoediging. Wat was het een mooi moment van heel dicht bij God zijn toen wij, mijn schoonmoeder, drie van haar dochters en ikzelf, naar het open altaar gingen.
Die avond ging het niet goed en de dagen erna steeds slechter. Uiteindelijk is ze is die donderdag overleden. De begrafenis was in besloten kring, met een mooie overdenking van Dennis en een bijzondere toespraak van Cynthia. In haar toespraak vroeg ze zich af of zij er wel klaar voor zal zijn als zij naar haar Schepper mag gaan; haar moeder had er immers zo’n moeite mee! Cynthia’s conclusie was een volmondig ja. Ze zei: “Ik vertrouw op mijn schepper en mag naar Hem verlangen. Ik ben zeker nog niet klaar hier en wil nog graag leven maar als het zover is, ben ik er klaar voor.”
Voor mij heeft deze periode een nieuwe betekenis aan de dood en het leven gegeven. Ik wilde er eigenlijk nooit over praten. Ik ben me gaan realiseren dat God ons een mooi leven op aarde gunt maar dat er een mooier leven na de dood op ons wacht en dat wij, hoe moeilijk het soms ook is, mogen vertrouwen op Hem die ons liefheeft ook na de dood en dat wij ons mogen verheugen op het eeuwige leven dicht bij Hem!