Zou het niet heerlijk zijn als je je oude mens kent en erkent? Als je naast het goede, ware en schone van je mens-zijn, ook de streken, zonden, onechtheid en schaduwen gewoon onder ogen ziet en accepteert. Dat je je niet beter hoeft voor te doen dan je bent. Dat je niet eerst iets hoeft te verbeteren voor je naar God kan gaan voor vergeving, heling, liefde, troost of genade. Paradoxaal eigenlijk, je schrikt vaak eerst van wat je innerlijk ervaart, schaamt je er voor, duikt weg achter de boom net als Adam en Eva en mist daarmee dat God zegt: ‘Je bent een nieuwe schepping, je bent goed, je bent mooi, je bent geliefd’. De focus op de rotzooi van je aardse leven verhult het zicht op de schat die je ten diepste bent.

Zie je onzekerheid, onechtheid, angst, boosheid, minderwaardigheidsgevoel of ontevredenheid. Zie wat je achter een masker verbergt. En zet je masker af. Je hebt het niet nodig. Dan zie je scherper. Je bent aanvaard zoals je bent.

Als perfectionist ben je (vanuit boosheid) gedreven alles perfect te doen. Dan pas kan je je geliefd en oké voelen. Je bent doodsbang iets fout te doen. Van binnen voel je je natuurlijk lang niet altijd ok.

Als helpers- type voel je je niet gewaardeerd om wie je bent en ga je anderen helpen om waardering te ervaren. In je eigen ogen is het nooit genoeg wat je geeft en ben je waardering dus niet waard en blijf je je minderwaardig voelen.

De presteerder gaat voor het succes, wil graag iets bereiken om zich aanvaard te weten, maar voelt zich hierin ten diepste ontoereikend.

Als individualist voel je je in de steek gelaten en niet gezien in je eigenheid en zet je maskers op om dat te verhullen en te demonstreren.

De onderzoeker is bang en verschuilt zich achter zijn theorieën over het leven en in het zoeken naar ware kennis.

Als loyalist voel je je ten diepste onzeker en een slachtoffer en hoop je leven en steun te vinden door trouw te zijn aan anderen.

Als levensgenieter doe je net of je geen problemen hebt en verdoof je deze door steeds nieuwe ervaringen te zoeken.

Als leider ontken je dat je zwaktes hebt, heb je zogenaamd altijd controle. Je bent als leiderstype zogenaamd altijd sterk, niet gevoelig en vol actie.

De bemiddelaar wil altijd liefdevol zijn en harmonie creëren. Je ontkent je boosheid, omdat je bang bent het contact met anderen te verliezen als je dit laat zien.

Ten diepste laat je jezelf vaak anders zien dan je je van binnen voelt. Je bent bang door de mand te vallen. Zo speel je naar je zelf, de ander en naar God toe verstoppertje en zit je in het donker. Het licht en de liefde van God kunnen je dan niet bereiken. Je ziet het niet, want je hebt het niet door. De steun van anderen ook niet. Wat een maskerade, wat een energie kost dat om je zelf zo te handhaven. God zegt, ‘laat je zien, ik weet allang wat er in je leeft en ik hou van je en ik zie wie je echt bent. Hiervoor kwam ik naar jou toe’. Erken je oude mens, je ego, en zie ook dat je meer bent. Dat je uit God bent. Wandel in het licht, want daar en dat ben Ik. Daar kan je rusten van je eigen werken en worden zoals je bent bedoeld.

 

There is a crack, there is a crack in everything,
that’s the place where the lights comes in
(Leonard Cohen)