•••

Afgelopen kerst was erg bijzonder voor mij. Een week voor de kerst kreeg ik te horen dat mijn opa in het ziekenhuis was overleden. Het is een natuurlijke gang van zaken in het leven dat je ergens je grootouders verliest. Sommige kleinkinderen zullen een warme band hebben met hun grootouders, voor anderen zullen grootouders wat verder weg zijn. Voor mij was mijn opa altijd heel dichtbij. We deelden veel en kenden elkaar goed. Als ik niet belde in twee of drie weken, belde hij mij, en andersom. Zijn glimlach zei vaak meer dan heel veel woorden. 

Wat we ook deelden met elkaar was de passie en liefde voor God en mensen. Mijn opa was daarin altijd een voorbeeld voor mij. 

Hij was majoor bij het Leger des Heils. In de jaren ’50 leerde hij zo mijn oma kennen in Winterswijk. Uiteindelijk zijn ze samen predikant geworden en hebben in Nederland veel kerken van het leger gezien. Mijn oma was altijd meer van het overdenken, terwijl mijn opa juist heel praktisch en ondernemend was. Zo vulden ze elkaar goed aan als team. Het kerk “doen” was dan ook iets wat echt bij mijn opa paste. Hij stond altijd voor iedereen klaar.

Werd er geklust door de gemeente, dan was mijn opa erbij. Moesten de kopjes nog afgewassen worden na de dienst, dan stroopte hij zijn mouwen op en waste ze af. En ook voor een praatje na afloop van de dienst was hij altijd beschikbaar. Maar wat hij ook deed, het was altijd met elkaar. Kerk- doen is dan ook teamwerk.

In de praktische inslag die mijn opa had, herken ik mijzelf dan ook vaak terug. Voor hem en voor mij is dat een comfortzone in een kerkgemeente, het kerk-doen. We moedigden elkaar daar ook in aan. Zo heeft hij ook een keer voor mij het DNJI zomerkamp betaald als medewerker. Hij vond dat belangrijk.

Het kerk-doen heb ik altijd mogen ervaren als iets moois. Voor mij is dat nu het organiseren en maken van de multimedia, samen met mooie mensen. Of het helpen in het gebouw tijdens een event met wat klusjes. Het is meer dan je belangeloos inzetten voor een ander: het verrijkt en ontwikkelt mijn geloofsleven. Door mijn geloof op die manier uit te dragen en vooral te delen. Iets organiseren waar je met mensen samen komt en werkt aan hetzelfde doel. De plekken waar je je geloof beleeft en ervaart door er in te bewegen samen met anderen. Iedereen met zijn of haar talent.

Dan leg ik de Bijbel graag opzij om met die woorden (uit de Bijbel) wat te gaan doen. Er is in Gods koninkrijk nog zoveel te doen en zoveel moois te beleven. Juist door te bewegen ervaar je ook de liefde. Er is geen heiliging zonder sociale heiliging.

Een van de vragen die ik mezelf stel voor ik aan de slag ga, om Jezus te volgen, is “Waar wacht je dan nog op?”

William Booth zei het al: I am not waiting for a move of God, I am a move of God!