Mijn hoofd – met alle gedachten die daar doorheen waaien – is mij vaak de baas. Soms gaat het kanten op die ik helemaal niet wil, brengt het me in de chaos en de verwarring van alle dag. Hoe blijf ik daaruit, hoe blijf ik overeind in een wereld die me steeds weer overweldigt, met alles wat er gebeurt. Zoveel ellende, verdriet, eigen fouten, de schaamte, de schuldvraag; “Doe ik het wel goed?”. Allemaal vragen die door mij heen gaan. Al vaker zei ik dat ik eigenlijk graag eens weg zou willen naar een plek waar rust heerst. Een plek waar ik weer dichter bij God zou kunnen komen, terug naar de bron van mijn zijn.
Een stilte retraite leek me een geschikte plek hiervoor. Dus ik googelde op “stilte” en toen ik iets vond dat mij aansprak, heb ik impulsief geboekt. Op het moment dat ik op verzenden klikte, dacht ik meteen: “Wat heb ik gedaan? Een stille midweek, help.” Toen ik mijn man vertelde dat ik er de volgende week niet zou zijn omdat ik een week in stilte ging doorbrengen, zei hij: “Ik ben benieuwd waar het volgende week stiller is: daar of hier.”
In de auto op weg ernaartoe zette ik de muziek nog even lekker hard. Ik vond het spannend maar keek er toch naar uit. Daar aangekomen werd ik liefdevol ontvangen met een kopje koffie en kreeg ik de sleutel van m’n kamer. En daar zat ik dan, op een eenpersoonsbed, met een kruisje aan de muur, een wasbak, een tafeltje en een stoel. Ik legde mijn Bijbel op de tafel, zette mijn telefoon uit en bedacht toen dat dit eerst zo’n ontzettend goed plan leek, maar nu…
Ik kan niet zeggen wanneer ik het precies begreep, maar er gebeurde iets in mij, in de stilte, in de rust, in de wandelingen alleen. Het was mijn verlangen om dichter bij God te komen, maar dat is niet wat er gebeurde. In de stille tijd die ik daar had, ben ik thuisgekomen – bij mezelf. Bij wie ik mag zijn. Wat mij zo ontzettend heeft geraakt was, dat toen ik thuiskwam bij mezelf, God daar was, allang. Gewoon op mij aan het wachten. God is altijd al in mij aanwezig geweest, ik zocht Hem, probeerde van alles om dichterbij te komen, maar Hij was al die tijd al bij mij. Liefdevol aanwezig in mijn bestaan, met heel veel geduld. Het was of God zei: “Daar ben je dan lieverd, eindelijk.” En het voelt zo ontzettend goed, om bij mezelf in Zijn aanwezigheid te kunnen zijn.
Er gebeurde meer. Ik ben me anders gaan voelen. Het is goed, vrede vult mij, ik ben GELIEFD! Niet alleen geliefd door God, maar ook door mijzelf en de mensen om mij heen. Ik voel me zo ontzettend dankbaar. Mijn schuldgevoel is weg. Wat houd ik van de mensen om mij heen! Hoe bijzonder is het dat wij onze levens met elkaar mogen delen, het is zo mooi om dit te ervaren. Inmiddels ben ik weer thuis, in alle hectiek van het leven en het is goed. Elke dag maak ik ruimte voor stille tijd om samen te zijn met het allerbelangrijkste in mijn leven. En als ik daar ben, in de stilte, mag ik mij overgeven aan mezelf, aan God en mag ik voelen: het is goed!