•••

Het leven heb ik lang als een enorme struggle ervaren. Ik heb veel last gehad van angst, onzekerheid en depressiviteit. Ik kon mijn draai niet goed vinden. Wist niet wie ik was en wat ik wilde. Ik heb een goed verstand. Mijn ouders gaven mij en mijn zussen alles qua huisvesting, eten en kleding. Het waren hardwerkende mensen, ze gingen naar de kerk en dachten aan anderen. Goede mensen. Mijn moeder was een onzekere vrouw, mijn vader op zichzelf. Warme liefde kenden ze zelf niet en dat konden ze ook niet doorgeven. Dit heeft mijn diepste overtuigingen over mij zelf beïnvloed. Als gevoelig kind reageerde ik hier jong op met het idee aan mijn lot overgelaten te zijn. Ik voelde me er niet bij horen, minderwaardig, ontevreden.

Ik vergat door het leven op aarde, zoals we allemaal doen, mijn Hogere Afkomst. Dat ik een zoon van God ben. Dat geboorterecht is er, voor iedereen, altijd. En dat is de fundamentele keuze die we allemaal hebben te maken. Het ligt niet aan je jeugd of je omstandigheden. Het is heel verleidelijk en vaak logisch (voor je ego) dat te denken. Je hebt vaak als mens het gevoel niet behandeld te worden zoals je denkt nodig te hebben. Maar wat wil je als mens? Wil ik Leven of blijven struggelen? Het leven vieren als op een bruiloft of me terugtrekken in mijn negatieve ego-gedachten en donkerheid en zwaarte ervaren. Je bent vaak vertrouwd met het gekozen ego-denken. Het voelt zo logisch, het klopt precies. Volg ik het denken van het vlees (van mijn ego) of volg ik het bewustzijn van de Oneindig Liefdevolle Eenheid met de Geest. Die keuze moet je steeds (dagelijks?) maken en dat bepaalt wie je bent en hoe je het leven ervaart.

Je bent vaak als volwassen mens geneigd tot een houding van ‘zie-je-wel-isme’ vanuit onbewuste diepe overtuigingen over je zelf, die je jong hebt gekozen. Als gevoelig kind voelde ik de onzekerheid van mijn moeder en ik voelde me onveilig. Ik ging denken ‘er is iets mis met mij, ik krijg niet de veiligheid die ik nodig heb, ik deug niet’. Ik voelde angst en schaamte. In deze leugens bleef ik lang gevangen. De valkuil is dan, ook als volwassene, om steeds te denken, ‘zie je wel, weer iemand die niet is zoals ik nodig heb, het ligt aan mij, ik deug niet’. En daarmee houd ik mij zelf gevangen in de donkere gedachten en bijbehorende gevoelens.

Als volwassene kan ik wél leren denken, als een naaste voor mijn idee onzekerheid uitstraalt, ‘ik ben oké, het gaat niet over mij, ik ben van waarde’. Diederik Wolsak beschrijft in ‘Choose Again’ de ‘I’m Free’-methode. Geen quick-fix, wel een stappenplan om steeds meer het bruiloftskleed te leren aantrekken en aanhouden.

1. Erken ‘I am upset’ (vul maar in: ik voel me boos, bang, eenzaam, afgewezen, onbelangrijk)
2. M Het gaat echt over mij; Erken het: het zijn gevoelens die ik heb.
3. Focus op die gevoelens. Voel ze goed.
4. Remember (herinner) de onderliggende oude jeugdgevoelens (voor mij die situatie met mijn moeder)
5. Erken de toen onbewust gekozen levensovertuiging, (‘ik ben fout, ben waardeloos’), vergeef je zelf hiervoor.
6. Embrace (omhels) de waarheid over je zelf. Mijn eeuwige waarde is in God, ik ben oneindig geliefd en dat zal altijd zo zijn, daar komt niets tussen.

De omstandigheden hoeven niet te veranderen, ik moet mijn denken vernieuwen en mag me steeds herinneren wie ik ten diepste ben: van onschatbare waarde. Probeer de stappen eens uit op iets vervelends wat je regelmatig voelt. De omstandigheden, je partner, je werk, je jeugd of jezelf de schuld geven is heel verleidelijk en voelt vaak veel logischer, kloppend, ‘ik voel me zo, omdat hij naar tegen me doet’. Misschien heb je gelijk. Het helpt je niet. Kies voor de Liefde die je bent.

[fbcomments width=”100%” scheme=”dark”]