Naar aanleiding van de preek van ds. Dennis Mohn in de dienst van 27 januari 2019.
De laatste jaren merk ik dat ik enerzijds steeds makkelijker rust, kracht en liefde bij God vindt en ook meer vanuit liefde kan handelen in contact met anderen. En anderzijds heb ik ook steeds scherper zicht op mijn patronen van voelen, denken en doen in de interactie met belangrijke anderen om mij heen wanneer in mijn handelen de liefde niet leidend is. Wat ik opmerk, als ik niet of minder uit liefde leef, is dat ik scherper doorzie hoe belangrijk ik het dan vind dat ik in het contact word gezien, erkend en gewaardeerd door de ander. Ik doorzie ook dat ik als ik dat denk van de ander nodig heb, ik eisend word en op mijn strepen ga staan. Ik verval dan in ‘het extreem’ waar Dennis over sprak. En ik druk dan ook de ander meestal in ‘zijn of haar extreem’ en we komen samen terecht in wat in de psychologie de dramadriehoek wordt genoemd. Het kan natuurlijk ook de ander zijn die de eerste aanzet doet voor ‘dit dramatische spel van extremen’. We komen dan in een niet prettige interactie terecht, waarbij de spelers afwisselend zich (vaak onbewust) slachtoffer, aanklager of redder voelen en achterblijven met een heel naar en ook weer vertrouwd gevoel. Ik weet ook dat ik diep van binnen niet afhankelijk ben van de erkenning en bevestiging van de ander. Immers, mijn leven is al geborgen in Christus bij God. Hij is de Grote Bevestiger, Hij is mijn Bron van Liefde en Waarde. Dat ervaar ik ook als ik rust vind bij God. In een spanningsvolle interactie raak ik die ervaring nog relatief snel weer kwijt en denk ik, dat ik voor de zo gewenste liefde afhankelijk ben van de bevestiging van de ander. Ik ben de laatste jaren aan het leren het spel van mijn oude mens te doorzien en ben aan het leren te reageren vanuit liefde tot God, de ander en mij zelf.
In het boekje ‘Gezonde Zelfliefde’ van Hans Knibbe (blz 164, 165) lees ik over dit proces het volgende: In veel opzichten voelen, denken en reageren we nog als een kind. We bevinden ons echter als volwassene in een wereld die allerlei verwachtingen van ons heeft. We moeten een volwassen antwoord geven aan dat appel, zelfs al schreeuwt ons gevoelslichaam (oude mens in christelijke termen) om bescherming, koestering, ‘niets hoeven’ of ‘niets moeten’. De lege plekken in onze psyche (oude mens) die we nu eenmaal allemaal hebben, mogen niet dienen als excuus naar de wereld om ons heen. We kunnen de ander of onze jeugd niet de schuld geven van de pijn die we voelen. We moeten leren lopen op benen die we niet hebben. We moeten het appel van de omgeving volledig verwelkomen (gaan staan in het spanningsveld waar Dennis, over sprak) en dan een nieuw passend antwoord vinden (vanuit de Liefde). Steeds opnieuw, duizenden keren, totdat het kunnen mentaliseren, het medemenselijk en compassievol beschouwen van alle spelers op het veld (ik en de ander), een deel van ons repertoire is geworden. Het is een appel op onze volwassenheid. Het helpt ons ontwaken uit onze kindoptiek. Het opent de poort tot leven vanuit de Hogere Optiek (blik vanuit God). Dit is grotendeels een citaat uit genoemde boekje. Wat tussen haakjes staat heb ik toegevoegd.
De preek inspireerde mij tot het schrijven van de volgende meditatie, die ons zou kunnen helpen in dit ‘liefdes-groei-proces’.
Voorbereiding (neem hier voor 3 minuten):
Ga rechtop, ontspannen en alert zitten in een stoel. Doe je ogen dicht. Voel het contact met de stoel waarin je zit. Tussen je rug en rugleuning, het contact van je billen met het zitvlak en tussen je voeten en de grond. Wees je bewust van de ruimte waar je bent, van wat je voelt, hoort en gewaar wordt. De stoel wordt gedragen door de aarde. De aarde gedragen door God. God is met je. Volg een paar keer je ademhaling, in en uit. Kom zo tot je zelf. Als je gedachten hebt, of gevoelens ervaart, en dat is meestal zo, neem dat waar, wijs het niet af. Keer met je aandacht weer terug naar je ademhaling. Adem rustig in en uit (een minuut).
Rust in God, stel je dat voor (4 minuten)
Stel je nu voor dat God bij je is. Hij is om je heen, woont in je. God is Liefde. God is Licht. Christus is in je en jij bent in Christus. Stel je dat voor. Denk aan je favoriete lied, tekst of beeld over of van God. Neem hiervoor de tijd. Adem rustig in en uit. Denk als het je helpt aan iemand van wie jij veel houdt of waarvan je weet dat diegene veel van jou houdt. Leg je hand op je hart, de plaats van de Liefde. Adem de liefde, het goede van God wat je ervaart, goed in. Sta er bij stil, rust hier in.
Herinneren van lastige situatie (3 minuten)
Denk terug aan, sta stil bij een recente lastige situatie in contact met je partner, een vriend, een ouder, een collega, je leidinggevende of iemand anders. Stel je voor dat je de spanningsvolle interactie opnieuw beleeft. Neem de tijd. Wat gebeurt er in die situatie? Met wie ben je in die situatie? Wat zeg jij? Wat zegt de ander? Wat zie je in de houding van de ander? Wat voel je? Wat denk je? Erken je extreme houding. Laat het allemaal goed terugkomen in je bewustzijn, ook al voelt het vervelend. Alles, echt alles wat je voelt en denkt, mag er zijn. Het is er eenvoudigweg.
Terug naar God (3 minuten)
Richt je nu weer op de aanwezigheid van God. Stel je dit levendig voor. Neem hiervoor even de tijd. Hij is (er), even standvastig en liefdevol als altijd. Goed voelt zich niet bedreigd door wat jij denkt en voelt. Deel je gevoelens en gedachten uit de lastige situatie, dat wat je hebt gezegd, met God. Hij begrijpt je, Hij aanvaardt je volledig. Laat het los. Richt je weer op de tekst, het beeld of het lied wat je met Hem verbindt. Neem hiervoor weer even de tijd. Adem rustig in en uit. Leg je hand weer op je hart, de plaats van de liefde. Rust hierin, rust in God, zo goed als je kan. Je bent geborgen in Christus, je bent veilig en geliefd.
Vanuit de verbinding met God kijken naar de lastige situatie (3 minuten)
Kijk nu opnieuw naar de lastige situatie. Kijk met liefde, verbonden met God, naar je zelf, naar wat je zegt, naar hoe je kijkt naar de ander, naar je gevoelens en naar je gedachten. Kijk met mildheid naar je zelf. Glimlach naar je zelf in die situatie. Wat is het wat je echt nodig hebt, wat is je diepe behoefte? Voel en erken dit. Zie Gods liefde voor jou. Kijk nu met liefde, verbonden met God, naar de ander, naar wat diegene zegt, naar zijn of haar uitstraling? Wat voelt diegene, wat zijn de gedachten van de ander (volgens jou)? Stel je voor wat die ander echt nodig heeft, waar hij of zij echt behoefte aan heeft? God houdt ook van die ander. Evenveel als van jou. Kijk naar wat er zich tussen jullie afspeelt. Zie dat je allebei erkend en gezien wil worden. Dat je behoefte hebt aan waardering, liefde. Dat jullie dat willen krijgen van elkaar. Zie dat jullie dat al hebben ‘in Christus’.
Wat kan je nu zeggen tegen of doen naar de ander om de impasse te doorbreken en te komen tot verdieping van de relatie, om te kunnen komen tot meer begrip en liefde voor elkaar? Hoe kan je vanuit liefde zeggen wat je in de meditatie hebt ervaren? Kan je ‘sorry’ zeggen als dat passend is? Kan je vanuit liefde een zogenaamde ik- boodschap geven aan de ander: ‘ik voel…… als je dat zegt of doet’? Kan je de ander gelijk geven? Kan je jezelf en de ander erkennen in jullie Ware Aard (‘in Christus’). Stel je voor dat je dat doet. Wat doet dit met jou? Met de ander?
Afronden van de meditatie
Neem een minuut de tijd om de meditatie af te ronden. Doe rustig je ogen open, kijk even om je heen.
Opnieuw het contact aan gaan vanuit liefde
Ga met wat je hebt ervaren in de meditatie opnieuw en concreet het contact aan met de ander en reageer vanuit liefde, zo goed als je nu kan. Als je met elkaar opnieuw in de spanningsvolle interactie terecht komt en je allebei op je strepen blijft staan, neem dan een time- out, ga wat anders doen (zeg tegen de ander dat je er later weer op terug komt) en doorloop (een tijd later) opnieuw bovenstaande stappen.