•••

Bij onze geboorte kregen we allemaal een koffertje mee. Een koffertje met unieke eigenschappen, je talenten en gaven. Vaak heb ik met jaloezie gekeken naar andermans koffertje. Dat wil ik ook! Je strekt je ernaar uit. Je gaat op pianoles en houdt dit maar liefst vier jaar vol om uiteindelijk te moeten concluderen dat je met veel oefenen er iets aardigs uit kan halen maar het talent ontbreekt. Het blijft een vijfje en zal nooit een acht worden.

Op een schrijverscursus in Frankrijk die ik ooit deed, kregen we een opdracht om een dierenverhaal te schrijven waarbij je dieren moest uitkiezen die wel en die niet jouw eigenschappen bezaten. Eigenschappen waar ik duidelijk niet in uitblink zijn structuur en discipline. En al gauw kwam dus het beeld van een mierenleger in mij op en zo ontstond het volgende verhaal.

Op de zongebruinde arm van de niets vermoedende toerist maakte de mug een landing. Mooi plekje, ziet er sappig uit. Tijd voor de lunch, zei ze en stak haar zuigende mondje in de huid om zich te vullen met het zoete bloed. Mmm heerlijk. Snel de hand ontwijkend die haar plat wilde slaan, vloog ze net op tijd weer weg. Nog omkijkend naar de mooie bult die zij gecreëerd had en genietend van het trotse gevoel dat zij daarvan kreeg, hoorde zij plotseling een colonne mieren aankomen. “Links rechts, links rechts” klonk de barse stem van de mierensergeant. Eenmaal bij de mug aangekomen klonk het commando: “Halt” gevolgd door “Op de plaats rust!” Het rijtje mieren bleef precies op hetzelfde moment stokstijf stil staan. Hoe deden ze dat toch vroeg de mug zich verwondert af. De sergeantmier liep op de mug af en vroeg op strenge toon: “Heb je niets beters te doen?” De mug antwoordde een beetje uit haar doen gebracht: “Op dit moment niet”. De mondhoeken van alle mieren zakten van opperste verbazing. “Niets te doen?” bracht de sergeant uit? “Niets te doen?” klonk het nog eens uit vele monden deze keer. Klonk er een echo? Vroeg de mug zich af. “Maar wat ga je dan doen?” was de volgende vraag. Hier wist de mug geen antwoord op, maar om nogmaals een veroordelende echo te vermijden, besefte zij dat ze beter een antwoord kon geven. Ik zoek naar inspiratie om straks nog ergens iets te creëren. Het antwoord maakte niet meer indruk dan dat zij niets gezegd had, want een ongeloofwaardige blik was haar deel. “Ergens? “Waar precies dan, wat zijn de specifieke coördinaten?” Wat een moeilijke vragen stelde de mier. De blik van de mug dwaalde af naar de rest van de groep die tot haar grote verbazing nog onbeweeglijk in de houding stond.

“Weet je wat jij nodig hebt?” schreeuwde de sergeant. De mug concludeerde dat het waarschijnlijk een retorische vraag betrof, nu hij direct daarop schreeuwde “DISCIPLINE” en om dit te benadrukken spelde hij het woord letter voor letter “D I S C I P L I N E, discipline! Sluit achter aan de rij aan en volg mijn instructies”. De mug durfde de bulderende sergeant niet tegen te spreken en deed wat van haar verwacht werd. Eenmaal achterin klonk het commando “Voorwaarts mars” gevolgd door “links rechts, links rechts”. Dat laatste was echter niet voor de mug bedoeld. Zij fladderde achter de colonne aan. Ze keek om zich heen, genietend van de natuur, de groene blaadjes, een dikke hommel die haar verbaasd aankeek, een witgrijze.

BAM! Verdwaasd keek de mug liggend op haar rug op de grond, om zich heen. De achterste mier van de colonne lag ook op de grond en keek haar boos aan. “Ben je doof of zo? Hoorde je het commando: Halt niet?” “Ja, ik ben inderdaad slechthorend” antwoordde de mug, maar dacht, ik zat gewoon lekker te dromen. Wat doe ik ook in een colonne mieren? Waarom zou ik discipline leren? Dat is toch niets voor een mug. Ik ben liever gewoon mezelf, geen gemier, geen muggenzifterij en ze vloog weg, haar vrijheid tegemoet.

Je voelt je het prettigst met je eigen koffertje. Zo heeft God je gemaakt. Een oog kan geen hand zijn in het lichaam van Christus. Heb jij al ontdekt wat er in je koffertje zit en hoe je God daarmee kan eren? Misschien heb je te lang naar koffertjes van anderen gekeken of schat je je eigen koffer niet op waarde? Kinderen staan nog dicht bij hun verlangens. Wat deed je graag als kind? Was je zorgzaam voor anderen? Nam je de leiding bij spelletjes? Was je liever alleen aan het tekenen of wilde je juist altijd vriendjes om je heen?  Wanneer je leeft zoals God jou bedoeld heeft, gaat de wereld een stuk mooier worden. Want er is niemand zoals jij. Dus als jij je leven niet leeft, mist de wereld jou.

[fbcomments width=”100%” scheme=”dark”]