...thuis verder!

Making Christlike disciples in the nations … dat is het motto van onze wereldwijde kerk. Om overal in de wereld mensen te inspireren om ook Jezus te gaan volgen. En niet alleen omdat we hen willen bekeren, maar omdat we hen de liefde van Jezus gunnen. Omdat we willen delen van wat ons gegeven is, wat ons kenbaar gemaakt is. Niet in de laatste plaats omdat het dé opdracht is die Jezus ons gegeven heeft…

In het Westen zijn we die opdracht een beetje vergeten, lijkt het wel. We willen zelf wel graag groeien in goed liefhebben, omwille van de wereld, maar dat is toch iets heel anders dan andere mensen overtuigen dat ze Jezus moeten volgen. Evangeliseren heeft voor velen een nare bijsmaak… Dus eigenlijk zijn we het niet vergeten, maar negeren het vaak maar een beetje. We vinden het spannend. Of we zijn zo overtuigd dat het niet aan ons is, dat God wel aan het werk is. Of dat die ongelovigen toch ook Zijn kinderen zijn en het wel goed komt, ook al doen wij niets.

Ik ken dat zelf toch ook … Ik ken (net als jullie) zoveel mensen die goed leven, die liefhebben, die bewogen zijn met hun medemensen, maar niet geloven in God en Jezus. Ik houd me dan juist vast aan Johannes die zegt dat wie de liefde kent, God kent… dus eigenlijk kennen zij God toch?! En ik geloof dat ook – ik maak me daarom niet zo druk om hun redding (terecht of onterecht…). Maar ik denk veel minder vaak na over het feit dat zij werkelijk iets missen. Ik weet ook lang niet altijd hoe ik hen dat duidelijk moet maken. Hoe vertel ik hen van God die van hen houdt, van de troost, de kracht, de vrede die ik voel als ik dichtbij Hem ben? Hoe kan ik hen doen begrijpen dat ik me gedragen voel, als het leven zwaar is? Terwijl ik hen dat toch ook zo gun?

Lang geleden zei een vriendinnetje, dat ze best jaloers was op wat ik vond in de kerk, maar ze had toch geen idee hoe ze opeens in een God zou kunnen geloven waar ze niet in geloofde. Ik had geen antwoord. Jaren later hoorde ik in een tv programma een antwoord op een vergelijkbare vraag. Daar zei de ander (W.P. Young om precies te zijn): ‘Geloof je in de Liefde? Ga dan spreken tegen de Liefde, net zo lang tot het een persoon wordt.” Voor die persoon toen was het een goed antwoord. Maar voor velen blijft het ingewikkeld.

Maar… we vergeten iets belangrijks. Jezus stuurde de discipelen er niet zomaar op uit om anderen te overtuigen, om discussies aan te gaan of iets dergelijks. En bovenal, niet uit hun eigen kracht. Hij zond hen uit om het goede nieuws van Gods Koninkrijk te vertellen, maar met behulp van de Heilige Geest!! Net als in andere dingen in ons leven, doen we alsof het van ons af hangt. Alsof wij weten, of moeten weten hoe het moet, maar dan schieten we zo vaak tekort… De Heilige Geest is al over ons uitgestort, de Heilige Geest is al in ons beschikbaar om te getuigen van het goede nieuws. De Heilige Geest kan licht schijnen op wat er in een bepaalde situatie, in een willekeurig gesprek nodig en mogelijk is.

Dus mijn uitdaging voor jou deze week is, om te getuigen van de liefde van Jezus (door minimaal één iemand te vertellen over wat dat voor jou  betekent), maar niet voordat je je verbonden hebt met Gods Geest in jou. Bid, vraag hulp, vraag om de juiste woorden, de goede toon te vinden, en vertrouw dat Zijn Geest in jou het doet. Dat Zijn Geest in de ander aan het werk is. En nee… natuurlijk is de ander meestal niet meteen geneigd Jezus te gaan volgen, maar je weet nooit wat je zaait!

En als je iets van nieuwsgierigheid bij de ander voelt … dan is de volgende uitdaging om de ander uit te nodigen een keer mee te gaan op zondag naar één van onze diensten. Want lieve mensen, we hebben goud in handen … Zo in contact met het Lichaam van Christus worden zoveel harten geraakt… Laten we dat inzetten, waar mogelijk, voor iedereen die we die liefde van Jezus zo gunnen – in een wereld die het zo hard nodig heeft.