Meer voor elkaar | Samenvatting
Ds. Dennis Mohn
6 oktober 2024
Genesis 11
Het thema van deze week is afkomstig van de afdeling Vlam en heeft betrekking op de taken die er in onze gemeente zijn. De taken die we vervullen voor elkaar en waardoor we meer voor elkaar krijgen.
Het deed Dennis denken aan het bijbelverhaal van de Toren van Babel (Genesis 11). Het verhaal wordt vaak gezien als een verslag van ongehoorzaamheid en trots, maar bijbelwetenschapper John Walton biedt een andere interpretatie. In de oude Mesopotamische context betekende “een naam maken” een juist positieve nalatenschap en eer. De toren was een zogenaamde zikkoerrat, bedoeld om een god naar beneden te halen, zodat hij aanbeden kon worden – en bij voldoende aanbidding zou een god dan voor veel voorspoed zorgen. Het probleem was dat de mensen God probeerden te manipuleren voor hun eigen voorspoed en God duidelijk wil maken dat dat niet de bedoeling is. Walton benadrukt dat het verhaal laat zien dat God niet geïnteresseerd is in een transactionele relatie, maar in een authentieke, op vertrouwen gebaseerde relatie met de mens.
Want alles is …? Relationeel… Dit verhaal en heel Genesis herinnert ons eraan dat God vanaf het begin heeft bedacht en verlangt om bij ons te zijn. Daarom is Immanuel: ‘God met ons’ niet zomaar en alleen maar een kerstverhaal. Door de hele bijbel heen zien we dat het Gods doel was om in relatie met ons te leven. Niet om alles vòòr ons te doen, maar mèt ons en dòòr ons.
Na het paradijs wandelde niemand meer naast God – ze ontmoetten Hem soms, hoorden Hem soms, droegen Hem met zich mee of bouwden een tempel als Zijn huis, maar pas in Jezus, wandelden mensen weer mèt God. Werd het weer veel meer een samen-leven en samen-doen. En Pinksteren was hierin de ultieme vervulling – vanaf dat moment woont God in ons. Een intiemer samenleven bestaat niet.
Als we dat nu werkelijk (zouden) geloven… als we daar werkelijk naar zouden leven… God met / in ons. In jou, in mij … in iedereen die je ontmoet. Hoe anders zou je wereld eruit zien?
Ik moest denken aan hoe ik iemand in mijn twintiger jaren grappend over een ex-man hoorde zeggen: “He was a wonderful child of God … cleverly disguised as a total idiot.” (Hij was een prachtig kind van God, handig vermomd als idioot.) Ik heb dat jaren meegenomen in moeilijke ontmoetingen. Er middenin, of eerlijk gezegd vaker achteraf, herinnerde ik mezelf eraan dat de ander een geweldig kind van God was, al was de vermomming als ‘irritant’ of ‘lastig’ iemand nog zo succesvol. Het bracht me mildheid, liefde en gaandeweg een andere manier om in die contacten te staan. En ook om hoe iemand zich gedraagt, te kunnen scheiden van wie iemand werkelijk is (waar we het vorige keer over hadden!).
Dus de uitdaging van deze week is om bij zoveel mogelijk ontmoetingen te bedenken dat die ander een kind van God is – Nee… Dennis gaat verder, de bijbel gaat verder: “wat je voor een ander doet, doe je voor Jezus zelf”. Dus zie Jezus in die ander. Doe voor die ander, zoals je voor Jezus zou doen. En laat je niet voor de gek houden door de vermommingen. Doe wat je doet niet (alleen) voor de ander, maar (vooral) voor Hèm. Hoe anders zal je wereld eruit zien?
Het deed Dennis denken aan het bijbelverhaal van de Toren van Babel (Genesis 11). Het verhaal wordt vaak gezien als een verslag van ongehoorzaamheid en trots, maar bijbelwetenschapper John Walton biedt een andere interpretatie. In de oude Mesopotamische context betekende “een naam maken” een juist positieve nalatenschap en eer. De toren was een zogenaamde zikkoerrat, bedoeld om een god naar beneden te halen, zodat hij aanbeden kon worden – en bij voldoende aanbidding zou een god dan voor veel voorspoed zorgen. Het probleem was dat de mensen God probeerden te manipuleren voor hun eigen voorspoed en God duidelijk wil maken dat dat niet de bedoeling is. Walton benadrukt dat het verhaal laat zien dat God niet geïnteresseerd is in een transactionele relatie, maar in een authentieke, op vertrouwen gebaseerde relatie met de mens.
Want alles is …? Relationeel… Dit verhaal en heel Genesis herinnert ons eraan dat God vanaf het begin heeft bedacht en verlangt om bij ons te zijn. Daarom is Immanuel: ‘God met ons’ niet zomaar en alleen maar een kerstverhaal. Door de hele bijbel heen zien we dat het Gods doel was om in relatie met ons te leven. Niet om alles vòòr ons te doen, maar mèt ons en dòòr ons.
Na het paradijs wandelde niemand meer naast God – ze ontmoetten Hem soms, hoorden Hem soms, droegen Hem met zich mee of bouwden een tempel als Zijn huis, maar pas in Jezus, wandelden mensen weer mèt God. Werd het weer veel meer een samen-leven en samen-doen. En Pinksteren was hierin de ultieme vervulling – vanaf dat moment woont God in ons. Een intiemer samenleven bestaat niet.
Als we dat nu werkelijk (zouden) geloven… als we daar werkelijk naar zouden leven… God met / in ons. In jou, in mij … in iedereen die je ontmoet. Hoe anders zou je wereld eruit zien?
Ik moest denken aan hoe ik iemand in mijn twintiger jaren grappend over een ex-man hoorde zeggen: “He was a wonderful child of God … cleverly disguised as a total idiot.” (Hij was een prachtig kind van God, handig vermomd als idioot.) Ik heb dat jaren meegenomen in moeilijke ontmoetingen. Er middenin, of eerlijk gezegd vaker achteraf, herinnerde ik mezelf eraan dat de ander een geweldig kind van God was, al was de vermomming als ‘irritant’ of ‘lastig’ iemand nog zo succesvol. Het bracht me mildheid, liefde en gaandeweg een andere manier om in die contacten te staan. En ook om hoe iemand zich gedraagt, te kunnen scheiden van wie iemand werkelijk is (waar we het vorige keer over hadden!).
Dus de uitdaging van deze week is om bij zoveel mogelijk ontmoetingen te bedenken dat die ander een kind van God is – Nee… Dennis gaat verder, de bijbel gaat verder: “wat je voor een ander doet, doe je voor Jezus zelf”. Dus zie Jezus in die ander. Doe voor die ander, zoals je voor Jezus zou doen. En laat je niet voor de gek houden door de vermommingen. Doe wat je doet niet (alleen) voor de ander, maar (vooral) voor Hèm. Hoe anders zal je wereld eruit zien?