Samenvatting

In deze zevende preek uit de serie Leer ons bidden worden we uitgenodigd om een stap verder te zetten. Tot nu toe hebben we vooral geleerd met ons hoofd: woorden, gedachten, inzichten. Dat is waardevol, maar er schuilt ook een gevaar in. Als bidden alleen in ons hoofd blijft, missen we iets wezenlijks. Want bidden is niet slechts denken of praten, het is er zijn met God – met ons hele wezen: hoofd, hart én lichaam.

De Bijbel laat ons zien dat dit er helemaal bij hoort. Paulus schrijft in Romeinen 12 dat we ons lichaam als een levend offer mogen geven. Niet alleen je hart of je gedachten, maar je hele bestaan mag een altaar van ontmoeting worden. In Psalm 63 verwoordt David dat prachtig: zijn ziel smacht, maar ook zijn lichaam hunkert naar God. Zijn handen, lippen en stem doen mee in zijn lofprijzing. En in de tuin van Getsemane zien we Jezus, die niet alleen met woorden bidt, maar met zijn hele lichaam: knielend, vallend, zwetend van angst. Zijn gebed wordt zichtbaar in zijn lijf.

Dat roept iets spannends op, want ons lichaam vertelt vaak meer dan we beseffen. Het geeft signalen die ons hoofd soms nog wegredeneert: spanning in je schouders, een snelle adem, een hart dat klopt van angst of verlangen.  Wanneer je bidt met heel je wezen, nodig je ook dat deel uit om mee te doen. En daarin kan een diepe eerlijkheid en een nieuwe ontmoeting met God ontstaan. Het is het waard om daarvoor een beetje uit je comfort zone te gaan.

Hoe ziet dat eruit? Dat kan eenvoudig beginnen: door je handen te openen, door bewust adem te halen met een kort gebed, door te zingen of door te knielen. Een wandeling kan gebed worden, of zelfs een creatieve uiting. Het hoeft niet groots; het vraagt alleen dat je verschijnt zoals je bent – met hoofd, hart en lichaam.

Paulus daagt ons uit om ons leven zelf tot altaar te maken; ons hele bestaan tot eer van God. Wanneer wij zo bidden, met ons hele wezen, ontmoeten we de levende God die bij ons is, in ons is, en ons draagt.