KONINKRIJK ONTMASKERD :: Dienaars zijn
Samenvatting
In het vroege christendom werden gelovigen ‘Volgelingen van de Weg’ genoemd, maar ik zou tekenen voor de titel die voorbij kwam in de preek van deze zondag: ‘Dienaars van de belofte’!
In deze preek zet Dennis het verschil uiteen tussen vrijwilliger en dienaar zijn. Beide is goed en nodig in onze samenleving en in onze gemeente – en tegelijkertijd zijn er belangrijke verschillen. In het vrijwilliger-zijn zit meer van ons eigen belang; en nogmaals, dat is oké! Het is goed om vrijwilliger te zijn. Zo helpen we verenigingen bestaan, zo zijn we van betekenis voor anderen. En het is ook prima dat we dergelijke taken vervullen, omdat we het leuk vinden en/of omdat het onszelf ook iets oplevert. Het nadeel daarvan, in ieder geval voor de vereniging of de plek waar we vrijwilliger waren, is wel dat we ermee stoppen, zodra het niet meer leuk is, het ons niets meer oplevert. Of, als we dan toch blijven, doen we het met groeiende tegenzin en stoppen we uiteindelijk toch, maar dan met een echt naar gevoel.
Zowel in vrijwilligerswerk als in betaalde banen, is het goed om ons af te vragen, waarom we doen wat we doen. Niet zelden doen we iets, wat voort gekomen is uit pijnlijke situaties in het verleden. “Je pijn is je bediening”, zeggen we wel eens. Als we het kort door de bocht zeggen, dan worden we vaak ‘zorgers’ als er niet zo goed voor ons gezorgd is. Worden we onderwijzers als we ons te vaak niet begrepen voelden. Worden we spreker of schrijvers als we de ervaring hadden van ‘geen stem hebben’. Werken we in gezondheidszorg als we jong met ziekte te maken kregen – en ga zo maar door. Natuurlijk is het niet zo zwart/wit, en toch zit er vaak wel wat in. En dat is helemaal prima! Misschien is het zelfs wel zo bedacht… denk ik wel eens.
Maar… het is wel zinnig om te onderzoeken waarom jij doet wat je doet. Want als je dat wat je doet, doet om je eigen pijn te verzachten of te helen, dien je in de eerste plaats je eigen doel, je eigen belang. En dan is het dus belangrijk voor je dat op die plek alles gaat zoals jij wilt, zoals jij nodig hebt – teleurstelling leidt dan best vaak tot een vorm van bitterheid. Maar als je weet wat je motivatie is, als je weet dat je iets bent gaan doen vanuit die pijn, kun je nu, op diezelfde plek, je focus leggen op het hogere doel. Dat maakt je werk alleen maar zuiverder èn het maakt je wat los van het idee dat alles moet gaan zoals jìj dat wilt.
En dat doen we, door dienaars te zijn van de belofte. Als we ons bewust zijn van wat God belooft, als we ons bewust zijn van het goede nieuws van Zijn Koninkrijk, als we dienstbaar willen zijn aan de liefde, aan onze missie … dan zijn we niet ònze doelen aan het dienen, maar Zijn doel. Niet mijn wil, maar Uw wil geschiede. Als dan iets niet gaat zoals wij zelf hadden bedacht, mogen we dat ook gewoon loslaten in het vertrouwen dat dat niet is waar het omgaat; dat wij de controle sowieso niet hebben en dat we mogen vertrouwen dat God ermee verder gaat.
Dus vraag je deze week eens af: waarom doe ik wat ik doe? Is het verbonden met oude pijn uit het verleden, of duikt dat op de één of andere manier wel regelmatig op in mijn werk of vrijwilligerswerk? Praat er eens met anderen over – want soms zie je de link zelf gewoon niet.
En als je dat dan, misschien langzaamaan, wat helder krijgt, probeer dan eens (samen?) te bedenken hoe je meer (véél meer…) Dienaar van de belofte kunt worden. Waar God heelheid belooft: hoe dien jij die heelwording? Waar God verbondenheid belooft: hoe dien jij de verbinding? Waar God belooft te voorzien: hoe dien jij de ander daarin? Waar God vrede belooft: hoe dien jij de vrede? Hoe ben jij Dienaar van de Belofte?