Samenvatting

In Johannes 17 horen we één van de meest intieme gebeden van Jezus: het gebed om eenheid. Op de avond voor zijn lijden bidt Hij niet voor zichzelf, maar voor zijn leerlingen en voor allen die later in Hem zullen geloven – dus ook voor ons. “Laat hen één zijn, Vader, zoals U in Mij bent en Ik in U.”

Die eenheid betekent geen uniformiteit of eensgezindheid over alles. Jezus bidt niet dat we allemaal hetzelfde denken, maar dat we elkaar vasthouden, ook als we van mening verschillen. Werkelijke eenheid is geen “eenheidsworst”, maar een samenleven waarin liefde het laatste woord heeft. Zoals de Vader, de Zoon en de Geest verschillen, maar toch één zijn in liefde.

Jezus heeft dit zelf laten zien. Hij zat aan tafel met tollenaars én farizeeën, vrienden én verraders. Aan tafel ontdekte men elkaars menselijkheid. Dat is ook voor ons de plek waar echte verbondenheid groeit: als we elkaar ontmoeten, zien en blijven vasthouden, juist in verschil.

Eenheid is niet iets dat wij uit eigen kracht moeten maken; Jezus bidt erom tot de Vader. Het is een gave van genade. Tegelijk mogen wij eraan meewerken, door actief te zoeken naar verbinding, verzoening en liefde. Zoals Wesley het zei: “In essentials, unity; in non-essentials, liberty; in all things, charity.”

En er staat veel op het spel. Jezus bidt om eenheid “opdat de wereld gelooft”. De geloofwaardigheid van ons getuigenis hangt samen met de manier waarop wij omgaan met elkaar. In een wereld vol verdeeldheid, polarisatie en wantrouwen kan de kerk laten zien dat het ook anders kan: samenleven in liefde, met ruimte voor verschil, gedragen door genade.

Eenheid is geen project van perfecte mensen, maar het getuigenis van gebroken mensen die zich laten vormen door de Geest. Het begint in gebed, waar God ons hart zacht maakt en ons leert mild te spreken, bidden voor de ander, en trouw te blijven in liefde.