•••

Zondag 13 februari preekte ik over schuld en schaamte … over de nare gevoelens die het gevolg zijn van het maken van fouten, verkeerde keuzes en soms simpelweg van onwetendheid. Als je nadenkt over schuld en schaamte, dan kan het niet anders dat je ook nadenkt over de andere kant: vergeving.

Ik las ooit een post van iemand die zei dat het woord vergeven in het Hebreeuws uit twee werkwoordstammen voorkomt. De eerste betekenis gaat over genade schenken – deze wordt alleen gebruikt als God vergeeft. De tweede betekent ‘loslaten’. Ik spreek geen Hebreeuws, dus ik kan niet controleren of het waar is, maar het past me wel. Het is precies wat ik geleerd heb in mijn opleidingen. Voor ons mensen gaat vergeven eerst en vooral over loslaten. Niet zeggen dat het oké is wat er gebeurd is of wat de ander je heeft aangedaan, maar het loslaten. Vrij worden van de macht die het over je heeft, want boosheid schaadt vooral jezelf.

En zo heb ik het de afgelopen jaren met mensen over vergeving gehad. Over het loslaten. Ik liet filmpjes zien van Azim Khamisa, die de moordenaar van zijn zoon vergaf. Over een pottenbakker die merkte dat boosheid zijn kunstwerken verpestte en dat vergeving het antwoord was. Loslaten.

Maar van de week las ik een nieuw voorbeeld – en dat raakte me. Eigenlijk zat dat ook al wel in het verhaal van Azim Khamisa, maar niet zo expliciet als in dit verhaal.

Op een zomerkamp waren vier jongens aan het spelen. Ze pakten stokken uit het bos en sloegen ermee tegen elkaar alsof het zwaarden waren. Opeens dacht er één dat het ook wel een speer kon zijn en hij gooide zover als hij kon. Helaas op de voorruit van de leider van het kamp. Ze renden hard weg. Toen de leider van het kamp het zag, was hij woedend. Daar ging zijn eigen risico. Maar toen hij even later de jongens schuldbewust tevoorschijn zag komen, haalde hij diep adem. Trillend stapte één van de jongens naar voren en zei: “Meneer, het spijt me echt zo… het ging niet expres, maar ik had echt beter moeten opletten.” Hij kromp al ineen om de boosheid op te vangen. Maar de leider haalde opnieuw adem (dat helpt!) en zei: “Rustig maar. Daar hebben we verzekeringen voor. Ga maar weer lekker spelen.” Misschien kon hij het niet laten om er nog achteraan te roepen: “En let voortaan wel een beetje op.” Maar hij deed meer dan loslaten. Hij schonk genade.

Dus ja, vergeven gaat over loslaten en niet over zeggen dat het oké is. Die leider zei niet: “Prima dat je mijn voorruit kapot hebt gegooid.” Maar we hebben wel de mogelijkheid, om net als hij, genade te schenken. In het Hebreeuws, oftewel in het Oude Testament, was dat misschien alleen aan God voorbehouden. Maar door het werk van Jezus, wordt ons gevraagd zo in liefde te groeien, met behulp van de Heilige Geest, dat we ook op Hem gaan lijken. En zo’n verhaal, en er zijn er velen, bewijst dat het kan. Dus daar waar het je lukt, daag ik jou (en ook mezelf!) uit. Laat niet alleen los, maar schenk genade, net als Hij. (En… schenk ook jezelf genade als het niet altijd lukt!) Ik ga het echt proberen.