•••

‘Ik weet het niet hoor. Er zijn zoveel mensen die een ander geloof hebben of goede redenen hebben om bij de kerk uit de buurt te blijven. En die zouden dan allemaal verloren gaan? Ik heb daar erg veel moeite mee.’

We zijn in gesprek over het kruis en over die bekende tekst ‘God had de wereld zo lief, dat Hij zijn enige Zoon gegeven heeft, zodat iedereen die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.’ (Joh. 3:16)

Ik herken haar moeite met dat concept ‘verloren gaan’. Ik zou er van alles over kunnen zeggen, hoe ik dénk dat het zit, maar de waarheid is dat ik het ook niet zo goed weet. En het ook lastig vind.

En toch… ik heb net van haar gehoord hoe het geloof haar hele wereld op zijn kop heeft gezet. Hoezeer ze verandert, hoe ze aan het genezen is op zere plekken diep van binnen. En ik heb ook gehoord hoe haar leven een onophoudelijk dood-eenzaam gevecht was, voordat Jezus in haar leven kwam.

Ik vraag haar: ‘Als je nu alléén naar jezelf kijkt… als ik luister hoe je leven was… dan klinkt dat voor mij eigenlijk wel alsof je ‘verloren’ was. Is dat voor jou een passend woord als je terugkijkt?’

Ze knikt. ‘Ja, zeker’.

‘En als je dat vergelijkt met hoe het nu is, zou je dan kunnen herkennen dat je nu ‘echt leven hebt’?‘

‘Absoluut!’

‘Dus op persoonlijk niveau herken je de waarheid van deze tekst: je bént niet meer verloren, en je hébt nu het echte leven. Het is jouw ervaring dat het wáár is. Maar wie ‘verloren’ is, is zich dat misschien nog niet bewust…’

Ik mijmer er later nog over door. Leggen we niet teveel focus op ‘verloren gaan’ als een ‘locatie’ na dit leven? Wat dieptreurig als we de woorden lezen als waarschuwing of dreigement, en voorbijgaan aan het fantastische goede nieuws dat deze tekst ons vertelt.

Hoe zou het zijn als we eenvoudig met anderen delen hoe wij ervaren ‘gevonden’ te zijn, en laten zien wat ‘het ware leven hebben’ hier en nu, vandaag, voor ons betekent?

Want hoeveel mensen zullen, als ze eerlijk zijn, herkennen, dat ergens iets van binnen zich ‘verloren’ voelt? Dat je diep in je hart heel graag ‘gevonden’ wil worden? In ieder van ons schuilt een kind dat zich te goed verstopt heeft…  en huilt omdat het niet gevonden wordt.

En dan is er het goede nieuws dat er Iemand is die ons opzoekt. Die roept ‘Waar ben je? Ik wacht op jou met open armen. Ik blijf zoeken tot Ik je vind. Ik wil in jouw huis zijn. Dat verloren gevoel in jou, wil Ik omarmen. Ik wil mijn Leven delen met jou! Daar heb ik echt álles voor over.’

Gevonden zijn. Dát is het Leven. Tja, dat moet je dan wel geloven. Om te léven, moet je uit je verstopplek tevoorschijn durven komen. Dat kan spannend zijn. Misschien helpt het dan, als wij vertellen, dat ‘God de wereld zó liefheeft’…

God is Goed. God is Liefde. God is Hier. Als je eenmaal ontdekt Wie jou gezocht en gevonden heeft, ben je nooit meer verloren. Dan heb je het Leven zelf gevonden.