•••

In mijn jeugd ging ik vaak wandelen met mijn ouders, zus en broertjes. Meestal op zondag, lekker het bos in. Ik genoot ervan. Toen ik verkering kreeg met Jorg moest hij nogal wennen aan onze zondagse gewoonte. En als er dan gevraagd werd: “Jorg ga je ook mee wandelen?” dan zei hij vaak gekscherend: “Nee want in de Bijbel staat: Welzalig de man die niet wandelt” (naar Psalm 1).

En zo bleef wandelen lange tijd een activiteit voor af en toe op een mooie zondag of later met de kinderwagen naar de peuterspeelzaal. Maar meer dan dat was het niet. Ik vergat in de drukte van alle dag vaak om de rust van gewoonweg wandelen op te zoeken.

Tot ik twee jaar geleden voor mijn werk een weekend bijwoonde over vitaliteit en ik de helende werking van wandelen in een druk en vaak stressvol bestaan herontdekte en ik het ging combineren met mijn stille tijd met God. Ik besloot een methode die ik ergens had gelezen uit te proberen. Ik zette de timer van mijn telefoon op een half uur. In het eerste halfuur zou ik alles wat ik op mijn hart had al wandelend vertellen aan God. Het tweede halfuur zou ik stil teruglopen en luisteren naar wat God mij zou willen zeggen.

Nou dat eerste halfuur ging best soepel. Praten dat kan ik wel. Dat tweede halfuur vond ik ontzettend spannend. Want hoe zou dat dan gaan? Zou ik iets horen en wat dan? Ik liep in het park, in volle concentratie want ik was aan het luisteren naar God. Maar na vijf minuten was er nog niks gebeurd. Ik kwam bij een kleine kruising… zou God mij nu een richting aanwijzen? Ik liep maar gewoon rechtdoor. In mijn ooghoek zag ik ineens een meerkoet langs zwemmen met achter haar aan een jonkie. Zo’n schattig beestje met zo’n grappig rood koppie en oranje veertjes. Ik keek er twee tellen naar en wilde al meteen weer doorlopen. Ik had hier tenslotte geen tijd voor, ik was druk bezig om te luisteren naar God. Tot ineens mijn hoofd zich vulde met een gedachte en het inderdaad voelde alsof God iets zei. “Stop nou eens even Jacorien!” Het klonk niet verwijtend maar juist heel liefdevol. “Sta nou eens stil en geniet gewoon van wat hier voor je neus gebeurt. Ontspan je en leef in het nu…”

Ik ben aan de waterkant gaan zitten en ik heb uitgebreid het tafereeltje bekeken en zachtjes gelachen om het kleine beestje dat veel moeite moest doen om in het nest te klimmen. Onder de indruk liep ik even later terug naar huis. Ik was veel te veel bezig met wat er was gebeurd de laatste tijd in mijn leven en met wat er zou gaan gebeuren dat ik was vergeten om gewoon te genieten van vandaag. En van de kleine maar o zo mooie dingen die soms letterlijk op mijn pad komen.

Het was een eerste wandeling van vele wandelingen met God. Er zijn genoeg ommetjes waarin er helemaal niets bijzonders gebeurd en dat is ook oké. Maar ik ben dankbaar voor de rol die wandelen weer heeft ingenomen in mijn leven en in mijn relatie met God. En Jorg? Die weet het inmiddels: welzalig de vrouw die wél wandelt. En ook de man. Hij traint inmiddels voor de Nijmeegse Vierdaagse.