Mijn zusje heeft een huis gekocht, samen met haar man, voor hun gezin. Vorige week was ik er voor het eerst om het te zien. Ze leidde me rond en vertelde me over de plannen die ze had: wie waar zou komen te slapen, welke kleuren ze voor de wanden had bedacht en waar een behangetje kwam. Het stucwerk was aan het drogen en de vloeren waren kaal. Er zou een nieuwe vloer komen op de eerste en tweede etage. We stonden in de ruime zolderkamer toen ze enthousiast vertelde over haar idee om de vloer in de hal in de lengte te leggen, maar in de kamers in de breedte. De woorden lagen op het puntje van mijn tong: ‘Zou je dat wel doen?’
Op het laatste moment slikte ik ze in. Ik zei in plaats daarvan iets als: ‘Wat een gewaagde keuze, ik ben benieuwd!’ In mijn hoofd waren er hoe dan ook de bezwaren. Je hoort de vloerplanken toch in de richting van het licht te leggen? Wat als de kamers hierdoor kleiner zouden ogen? Eenmaal thuis twijfelde ik nog eens. Wat als ze er spijt van zou krijgen? Moest ik er toch nog iets van zeggen? Ik besloot het niet te doen.
De week erop kwam ik helpen met klussen. Mijn zusje was er niet, zij paste op de kinderen. Mijn moeder bracht de creatieve vloer ter sprake. Inmiddels was de zolderetage gelegd en het had goed uitgepakt. Het gaf een leuk speels effect én de benadrukte breedte doorbrak de relatief grote lengte van de kamer. Mijn moeder zei dat mijn zusje er erg onzeker over was geweest. ‘Zoveel mensen hebben haar gevraagd of het wel verstandig was,’ vertelde ze mij. En ineens zag ik het onrecht in die schijnbaar onschuldige vraag. Ik huiverde. Het had maar een haar gescheeld of ik was een van die mensen geweest.
‘It’s easy to be heavy, hard to be light,’ zegt G.K. Chesterton. Hij heeft gelijk. Het is makkelijk om te zuchten, makkelijk om te twijfelen, makkelijk om kritisch te zijn. Helaas versta ik de kunst om vreugde te verdunnen. Ik heb altijd de neiging om felle kleuren te mengen met een beetje zwart, zodat het niet te veel licht geeft, niet te veel opvalt, niet zo kan tegenvallen. Mijn zusje heeft haar eigen stijl, creatief en met karakter. Waarom dacht ik haar te moeten waarschuwen? Waarom dacht ik haar te moeten vertellen dat het mis zou kunnen gaan? Ze is perfect in staat een sfeervol thuis te creëren voor haar gezin.
Toen dacht ik aan Brené Brown die zegt: ‘Kwetsbaarheid is de geboorteplaats van alles waar we meer van willen in ons leven.’ En in het rijtje van dingen waar we meer van willen in ons leven noemt ze ook creativiteit. Creativiteit bestaat niet zonder kwetsbaarheid. Creativiteit is buiten de lijntjes kleuren. Dat is altijd een risico, maar ook altijd een kans om groter te groeien. Had ik echt gewild dat mijn zusje zichzelf kleiner zou maken dan ze is? Nooit! Ik wilde haar beschermen door haar het risico af te raden. Pas achteraf kan ik het helder zien. Meer nog dan veiligheid wil ik voor haar dat ze haar prachtige zelf kan zijn. Ik wil voor haar die vreugde en dat geluk, dat ze zichzelf durft te laten zien en de kans krijgt te stralen.
Mijn zoektocht naar kracht in kwetsbaarheid leidde langs allerlei vormen van lijden, langs kwetsbaarheid als dorst, kwetsbaarheid als brug en kwetsbaarheid als graf. Ik had niet gedacht dat ik zou eindigen bij vreugde. Maar vreugde, meer nog dan lijden, is kwetsbaar. Je in alles uitstrekken naar dat wat licht geeft, gaat niet vanzelf. De weg er naartoe gaat over dorst lijden, lastige bruggen slaan en steeds een beetje sterven aan je egoïstische zelf. De weg gaat over teleurstelling en falen en risico’s nemen. Jij en ik, we kunnen kiezen voor veiligheid. Maar wat zou ik graag de puurste versie van mezelf willen zijn. Wat zou ik graag de puurste versie van jou willen zien. En daarin de schoonheid van God.
“Our deepest fear is not that we are weak. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness that most frightens us. We ask ourselves, who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous? Actually, who are you not to be? You are a child of God. Your playing small does not serve the world … As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.”
Marianne Williamson